Οι Ελβετοί Frederic Boissonnas και Daniel Baud-Bovy , με τη βοήθεια ενός κυνηγού αγριοκάτσικων από το Λιτόχωρο ,του Χρήστου Κάκαλου , έγραψαν το όνομα τους στην ιστορία της ψηλότερης κορυφής της Ελλάδος . Στις 2 Αυγούστου 1913 κατακτήθηκε η απάτητη μέχρι εκείνη τη στιγμή - κορφή του Ολύμπου .
Είμαι
μόνος ( η συνοδοιπόρος μου αναπαύεται )
αφουγκράζομαι τη μυστηριακή γλώσσα
της νύχτας . Έχω αφεθεί στη μυστηριακή νυκτωδία , έχω ξεχάσει το κάθε τι
. Το βουνό έχει την δική του κουλτούρα δύσκολα να το αγαπήσεις . Να κοιμηθείς
στη σκηνή , να βραχείς , να κρυώσεις , να ταλαιπωρηθείς .
Όμως
η μεγαλοπρέπεια του και το δέος που σου προκαλεί δεν συγκρίνεται με τίποτα
.
Αφήσαμε πίσω το Λιτόχωρο και μαζί με
τους υπόλοιπους φθάσαμε στα Πριόνια .
Απόγευμα Σαββάτου και στο ξύλινο κτίσμα που λειτουργεί ως (αναψυκτήριο καφέ και εστιατόριο με
πολύ κόσμο ) , αφήσαμε τα
αυτοκίνητα .
Η ιστορία στάθηκε πολυτάραχη στον
Όλυμπο , πέρα από ιερό προσκύνημα , από τα αρχαία χρόνια αποτέλεσε πεδίο μαχών
για τον έλεγχο πρόσβασης από τη Θεσσαλία στη Μακεδονία . Στην Τουρκοκρατία υπήρξε κρησφύγετο και
ορμητήριο διάσημων κλεφτών και αρματολών . Κατά την εισβολή των Γερμανών το 1941 ο ελληνικός στρατός μαζί με μονάδες
Νεοζηλανδών και Αυστραλών έδωσαν σημαντικές μάχες . Τελικά όμως οι Γερμανοί πέρασαν και τον Όλυμπο υψώνοντας
την γερμανική σημαία στην ψηλότερη κορυφή .
Τοπίο γύρω μας μαγευτικό . Πέντε
παρά πέντε απόγευμα προσπερνάμε το
ξύλινο γεφύρι και το ποτάμι τον Ενιπέα .
Τυλιγμένος για χιλιάδες χρόνια στη γοητεία του μύθου ο Όλυμπος , νοιώθεις όλο και πιο έντονα το
βάρος της ιστορίας της μεγαλοπρέπειας
και της φυσικής ομορφιάς αυτού
του τόπου . Η ανάβαση αρχίζει . Από τα
πιο δασωμένα βουνά ο Όλυμπος και αυτό εύκολα το αντιλαμβάνεσαι όταν βρεθείς
στις καταπράσινες πλαγιές του . Στους
πρόποδες κυριαρχούν κουμαριές ,ρείκια ,πουρνάρια ,κέδροι .Στην δασική ζώνη
,κυριαρχούν τα κωνοφόρα ( πεύκα και έλατα ) και τα μεγάλα φυλλοβόλα ,
επικρατέστερη η οξιά που σχηματίζει μικρά δάση ,κυρίως σε χαράδρες και κλειστές
κοιλάδες .
Ο Όλυμπος στην Ιλιάδα ονομάζεται μέγας , μακρύς ,αιγλήεις ( δηλ. λαμπρός ) , πολύδενδρος . Το Πάνθεον ( ο σημερινός Μύτικας ) ,ο θρόνος του Δία ( το σημερινό Στεφάνι ) φιλοξενεί αποκλειστικά τον αρχηγό των θεών τον Δία . Το δωδεκάθεο συμπληρώνουν η Ήρα , η Εστία , η Δήμητρα , ο Ποσειδώνας , η Αθηνά , ο Απόλλων , η Άρτεμις , ο Ερμής , ο Άρης , η Αφροδίτη και ο Ήφαιστος . To 1928 θα ανεβεί στον Όλυμπο με τον Κάκαλο και ο ζωγράφος Βασίλης Ιθακήσιος , φθάνοντας στη σπηλιά που θα ονομάσει ΄΄ Άσυλο των Μουσών ΄΄ θα περάσει πολλά καλοκαίρια , ζωγραφίζοντας θέματα από το βουνό .
Στην αρχαιότητα υπήρχαν λιοντάρια
( Παυσανίας ) ενώ μέχρι τον 16ο
αιώνα υπήρχαν αρκούδες ( Βίος του Αγίου
Διονυσίου του νεώτερου ) . Επίσης συνηθισμένα ερπετά ( 22 είδη ) φίδια ,χελώνες
, σαύρες κ.λ.π. και ορισμένα αμφίβια ( 8
είδη ) στα ρέμα τα και τις εποχικές
λίμνες . Μεγάλη ποικιλία εντόμων ,κυρίως πεταλούδες για τις οποίες φημίζεται ο Όλυμπος και για τα πανέμορφα αγριολούλουδα .
Έχουν εντοπιστεί επίσης 108 είδη πτηνών
μαυρόγυπας , πετροπέρδικα ,λευκοπελαργός .αγριοπερίστερο ,κοκκινολαίμης
,χρυσογέρακας ,πετρίτης , χρυσαετός , φιδαετός ,τσαλαπετεινός .Ιδιαίτερα τα
αρπακτικά είναι σπάνια και προστατεύονται
αυστηρά από διεθνείς συμβάσεις .
Οδοιπορούμε περισσότερο από μισή ώρα τώρα μέσα σε πυκνό δάσος οξιάς , μονοπάτι
δροσιστικό. Με τη μελωδία κάποιων
πουλιών συνεχίζουμε μέσα από δάσος
πεύκων , η μυρωδιά του πεύκου μεθυστική
, μας ταξιδεύει . Οδοιπορήσαμε περίπου μιάμιση ώρα ώσπου βγήκαμε σε χαρακτηριστικό γυμνό πέρασμα
από όπου βλέπουμε την ψηλότερη κορφή του βουνού το καταφύγιο του ΄΄Ζολώτα ΄΄ μα και τη γαλάζια επιφάνεια της
θάλασσας να λαμπυρίζει στο φως του Ήλιου .
Μετά από πορεία 2 ωρών και 20 λεπτών συνεχούς ανάβασης φθάσαμε στο καταφύγιο , ΄΄ Σπήλιος Αγαπητός ΄΄ . Πήρε το όνομα
από τον πρώτο πρόεδρο του Ε. Ο. Σ
. Aθηνών . Κτίσθηκε το 1930 , σε υψόμετρο 2.100 μέτρων . Από το 1954 την
διαχείριση την έχει ο Κ . Ζολώτας και το 2001 την διαχείριση την ανέλαβε η κόρη
του Μαρία Ζολώτα με τον σύζυγο της .
Δυναμικότητας 110 κλινών σήμερα . Αργότερα καθισμένοι στο τεράστιο
΄΄ μπαλκόνι ΄΄ του
καταφύγίου με μια γλυκιά κούραση να μας
διακατέχει απολαμβάνουμε την ομορφιά του τοπίου
, τη θέα του θρόνου του Δία , τον
Μύτικα και το Στεφάνι . Μπροστά μας ένας
ορίζοντας που χάνεται στο άπειρο
,γύρω του πάλλευκα σύννεφα σε
μπλε ουρανό και απέραντα
λιβάδια με πράσινες βουνοκορφές .
Ο Ήλιος χάνεται πίσω από τις βουνοκορφές , σουρουπώνει , νυχτώνει ,νύχτωσε ….. η υγρασία έντονη και εμείς μέσα στο καταφύγιο δίπλα στο αναμμένο τζάκι με νόστιμο φαγητό και κόκκινο κρασί ( από το εστιατόριο του καταφυγίου ) προγραμματίζουμε την ανάβαση της αυριανής ημέρας . Στις 10 το βράδυ η γεννήτρια παύει να λειτουργεί και ή ομάδα αναγκαστικά πάει για ξεκούραση .
Είμαι
μόνος , ( η συνοδοιπόρος μου αναπαύεται
) με τα φώτα του Λιτόχωρου να φαντάζουν στο βάθος λίγο αλλόκοτα αφουγκράζομαι τη μυστηριακή γλώσσα της νύχτας . Έχω αφεθεί στη μυστηριακή
νυκτωδία , έχω ξεχάσει το κάθε τι .
6 ώρα
το πρωί στριφογύρισα νωχελικά στο
κρεβάτι μου και σηκώθηκα .
Με ρόφημα ζεστό τσάι με μέλι , όλη
η ομάδα έτοιμοι για αναχώρηση . Ξημερώνει και εμείς
έτοιμοι με τον σάκο στον ώμο και τα
απαραίτητα οδοιπορούμε . Η ημέρα
προμηνύεται σκληρή και επίπονη , θερμοκρασία περιβάλλοντος 8 βαθμοί . Ξημέρωσε και η μέρα αποκαλύπτει ,απέραντα
δάση , ορεινούς όγκους και απόκρημνες
κορυφές .
Εμείς
οι ορειβάτες ερχόμαστε εδώ όχι μόνο να απολαύσουμε το τοπίο αλλά και να
αποκτήσουμε γνώσεις από πρώτο χέρι , είναι ένας τόπος ηρεμίας και κατανόησης
των νόμων της φύσης .
Περάσαμε και τα τελευταία ρόμπολα τώρα τοπίο γυμνό σεληνιακό το μονοπάτι
δύσκολο ανηφορικό οι ανάσες βαριές ,
όμως εμείς συνεχίζουμε δεν πτοούμαστε .
Η θέα κάτω μαγευτική οι ακτές της Πιερίας
,στο βάθος ο Θερμαϊκός και πιο πέρα οι ακτές της Χαλκιδικής . Ένας περήφανος ζεστός ήλιος μας ακολουθεί .
Πήραμε πορεία στο μονοπάτι Ε4 στα ζωνάρια και το ΄΄λούκι΄΄ που οδηγεί στην ψηλότερη
κορυφή τον Μύτικα , αλπικό τοπίο και συνεχής ανάβαση . Ένας παγωμένος αέρας μας αναγκάζει να φορέσουμε
γάντια και σκούφους . Μπροστά μας δυο αγριοκάτσικα μας κοιτούν για λίγο
περίεργα και απομακρύνονται με αργά
σταθερά βήματα .
Μετά από πορεία 2+30 ωρών βρισκόμαστε στην κορυφή .
Θέα απεριόριστη , γύρω μας οι άλλες
βουνοκορφές , Σμόλικας, Τιταρος , Πιέρια
, Βέρμιο . Προετοιμασία για την
επιστροφή . Κατεβαίνουμε , στην κατάβαση
συναντούμε πολλούς ορειβάτες από διάφορες πόλεις της Ελλάδος και του εξωτερικού
.
Πολλές
ανάσες ξεκούρασης στο καταφύγιο και
αναχώρηση για κατάβαση όπου και φθάσαμε στα Πριόνια μετά
από 2 ώρες διαδρομή .
Αργότερα
από το μυαλό μου πέρασαν σαν ταινία οι
εικόνες από αυτή τη μαγική γωνιά της πατρίδας μου , αυτές που ήδη περιέγραψα
αλλά και αυτές που δεν κατάφερα να χωρέσω σε αυτό το κείμενο . Επιστροφή …
Στην
συντροφιά μας επικρατεί όπως σε κάθε
επιστροφή μια γλυκιά μελαγχολία , εμείς συνεχίζουμε να ταξιδεύουμε και να ορειβατούμε .
Η Π.Ο.Σ. ( Πανελλήνια
ορειβατική συνάντηση,αναβλήθηκε λόγω του κοροναϊού ).
