Του ιερέως
Παναγιώτου
Σ. Χαλκιά
«Βροχή πέφτουν τα ρεπορτάζ, ειδικά των τηλεοπτικών καναλιών (Ελληνικών και ξένων) για παράνομη δράση ανηλίκων σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα φυσικά. Σιγά-σιγά ξετυλίγεται ένα κουβάρι με αντίστοιχες με την αθωότητα, της παιδικής και εφηβικής ηλικίας πράξεις, σε πάρα πολλές περιοχές της χώρας μας και όχι μόνο...» (εφημερίδες).
Ισχυρίζονται πολλοί, φίλοι αναγνώστες, πως η νέα γενιά είναι παραστρατημένη κι άπιστη, ότι θητεύει σ’ ένα υλισμό μοντέρνο, αδίστακτο , βασισμένο σε μια σατανική επιχειρηματολογία και διαλεκτική. Ακόμη πως είναι πειθήνιο όργανο της πρακτικοποίησης και της πεζότητας των καιρών μας, χωρίς μεταφυσικά ενδιαφέροντα, χωρίς πνευματικά σκιρτήματα, αμετανόητα διαζευγμένη με τον ουρανό. Γι’ αυτό, λένε οι απαισιόδοξοι, ο λόγος για τον ουρανό και την αιωνιότητα δεν προκαλεί παρά μόνο χλευασμό.
Ας δούμε, όμως, όσο μας είναι δυνατό πιο αντικειμενικά, αν και κατά πόσο αληθεύει ο παραπάνω ισχυρισμός κι αν είναι δυνατόν, οι σύγχρονοι νέοι να αντιμετωπίσουν την επίγεια ζωή υπό το πρίσμα της αιωνιότητας. Δύσκολη απάντηση, όχι, όμως, αρνητική.
Είναι γεγονός αναντίρρητο πως η ψυχή μας είναι πλασμένη για τον Θεό και προς αυτόν οδεύει και είναι ανήσυχη μέχρι ν’ αναπαυθεί κοντά του (Αυγουστίνος).
«Κάθε προσπάθεια και κάθε πάλη κατατείνουν στην αιώνια ειρήνη με τον Θεό» (Γκαίτε). Και τη δύναμη αυτή, την εντονότατη και ανεξερεύνητη, είναι πολύ δύσκολο κανείς να την απωθήσει και να τη διώξει απ’ τα έγκατα της ψυχής του. Μπορεί να την καλύψει ή να τη νοθεύσει. Μα πάντα η δύναμη τούτη, έστω και ως προδιάθεση, θα υπάρχει για να διχάζει τον μέσο άνθρωπο. Κι όταν ακόμη θα φαίνεται πως αμβλύνθηκε επικίνδυνα ή χάθηκε τελείως, στο βάθος υπάρχει. Τρανή απόδειξη του παραπάνω λόγου, το από πολλού χρόνου κίνημα του αθεϊσμού, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αρνητική αναζήτηση του Θεού.
Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως οι νέοι της εποχής μας φαίνεται να είναι υποταγμένοι σ’ έναν κυνικό ανηθικισμό, κατέχονται από μια ομαδική αποχαλίνωση, προχωρούν απροσανατόλιστοι ανάμεσα από συγκεχυμένες ιδέες και αναθυμιάσεις πνευματικής σαπίλας, αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα, σεξουαλικό παραλογισμό.
Η επικρατούσα σήμερα μορφή ανθρώπου, είναι ο άνθρωπος των κομπιούτερς, της μηχανής, του ωφελιμισμού, της ηδονοθηρίας. Αυτόν μιμείται κι ο νέος της εποχής μας, πάντοτε, βέβαια, με την υπερβολή που διακρίνει τη νεότητα. Όλα, όμως, αυτά, δεν σημαίνουν απόλυτη έλλειψη πνευματικών ενδιαφερόντων ή μεταφυσικής αγωνίας.
Αντίθετα, όσο φαίνεται πως η νεότητα βυθίζεται στην ηδονή, τόσο περισσότερο φανερώνεται ο ενδόμυχος πόθος της για την αιωνιότητα. Όσο κι αν βλέπουμε τη μηχανή να συντρίβει με μανία τα πάντα και πριν απ’ όλα την ανθρώπινη προσωπικότητα, τόσο η δίψα της ψυχής ανάβει. Συμβαίνει ακριβώς αυτό που γράφει ο Νίτσε: «Κάθε ηδονή θέλει αιωνιότητα, θέλει βαθιά αιωνιότητα».
Στ’ αλήθεια, όμως, γιατί μας απογοητεύει η αποξένωση της νεολαίας, στην πλειονότητά της, απ’ τον ουρανό;
Αφού είναι γνωστόν ότι ανέκαθεν αυτοί που προχωρούσαν προς αυτόν ήσαν πάντα λίγοι, ελάχιστοι. Γιατί στους καιρούς μας να περισσέψουν; Ο δρόμος δύσβατος και ανηφορικός, η πύλη στενή, δεν είναι δυνατόν στους πολλούς να εισέλθουν.
Εκτός, όμως, απ’ αυτά υπάρχει και ο δέκτης. Αυτός είναι φθαρμένος κι ανίκανος να δεχτεί την ουράνια πρόσκληση. Είναι ακόμη το δυσβάστακτο βάρος της κακής κληρονομιάς, το υλιστικό φρόνημα του κόσμου τούτου, η σαγηνευτική έλξη του κακού, η αναίσχυντη εμπορία των ιδανικών, το μένος των απίστων, η χλιαρότητα των πιστών, που δεν αφήνουν το νέο να απαγκιστρωθεί απ’ το χώμα και να κοιτάξει κατάματα τον ουρανό.
Λησμονήσαμε, όμως, κάτι… φίλοι αναγνώστες, ή μάλλον το παν. Και το παν είναι η Πίστη.
