Γράφει ο
Παναγιώτης
Παπαδόπουλος
Φιλόλογος
Μετά τον Β’ΠΠ το 1945 και το διαχωρισμό των κρατών της Ευρώπης σε Ανατολικής υπό την εξάρτηση της Σοβιετικής Ένωσης και της Δυτικής Ευρώπης των δημοκρατικών κρατών δημιουργήθηκε στην Ευρώπη ένα σύνδρομο εχθρότητας και δυσπιστίας μεταξύ των δύο πλευρών. Ένα απέραντο τείχος χώριζε τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης με το κομμουνιστικό καθεστώς και με εκείνα των δημοκρατικών το οποίο κατέρρευσε το 1990. Έλλειπαν μεταξύ των λαών οι επικοινωνίες και οι εμπορικές συναλλαγές. Σχηματίστηκαν και οι αντίπαλοι στρατιωτικοί σχηματισμοί, του ΝΑΤΟ και του ΣΥΜΦΩΝΟΥ της ΒΑΡΣΟΒΙΑΣ για την ασφάλειά τους. Μίσος και εχθρότητα ήταν τα συναισθήματα που κυριαρχούσαν. Τα μέτρα επιτήρησης για την μετάβαση από το ένα στρατόπεδο στο άλλο ήταν αυστηρά. Είναι αυτό που επικράτησε να λέγεται στην ιστορία, περίοδος «Ψυχρού πολέμου». Στην Ελλάδα επεκτάθηκε αυτή η ψυχρότητα από το 1946 μέχρι το1949 με πόλεμο που μεταφράστηκε σε τριετή εμφύλιο. Κυριάρχησαν μεταξύ των Ελλήνων το μίσος και η μισαλλοδοξία που προκάλεσε εκατόμβες νεκρών και ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές. Δημιουργήθηκε έτσι στις Ελληνικές κυβερνήσεις των δεκαετιών εκείνων το σύνδρομο του κομμουνιστικού κινδύνου.
Πριν επιβληθεί το καθεστώς των Απριλιανών στην Ελλάδα το 1967 υπήρχαν αντίπαλες κομματικές διαφορές στις σχέσεις των Συνταγματαρχών με την Δημοκρατία της Κύπρου. Την πλευρά της Κύπρου εξέφραζε η προσωπικότητα του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου που προσανατολίζονταν στην Αυτοδιάθεση της Κύπρου. Την Ελληνική κυβέρνηση που επιδίωκε την Ένωση εκπροσωπούσε ο Γεώργιος Γρίβας δεξιός στις κομματικές του επιλογές. Επομένως υπήρχε άψογη συνεργασία του Γρίβα με την ομάδα των Συνταγματαρχών στρεφομένη κατά του Μακαρίου που τώρα δεν ενδιαφέρεται για την Ένωση παρά για την Αυτοδιάθεση της Κύπρου. Με την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα το 1967 η κατάσταση περιπλέχτηκε ακόμη περισσότερο, καθώς οι συνταγματάρχες, ως κυβέρνηση της Ελλάδος διεκδικούσαν και πάλι το ρόλο του «Εθνικού Κέντρου» του ρυθμιστή της γραμμής που έπρεπε να ακολουθήσουν στο Κυπριακό.
Στις 21 Απριλίου 1967, και ενώ είχαν προκηρυχθεί εκλογές για τις 28 Μαΐου, μια ομάδα αξιωματικών του στρατού, υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Γεωργίου Παπαδόπουλου, με τη συμμετοχή του
ταξίαρχου τεθωρακισμένων Στυλιανού Παττακού και του συνταγματάρχη Νικόλαου Μακαρέζου, όπως και άλλων αξιωματικών του στρατού ξηράς, κατέλαβε την εξουσία με πραξικόπημα, το οποίο οι ίδιοι ονόμαζαν «Επανάσταση της 21ης Απριλίου». Την πράξη τους, οι πραξικοπηματίες δικαιολόγησαν απαραίτητη προκειμένου να αποφευχθεί η αναρχία την οποία σχεδίαζαν κατά την εκτίμησή τους κεντροαριστερές ομάδες. Το δημοκρατικό πολίτευμα καταλύθηκε και στην χώρα επιβλήθηκε δικτατορία η οποία κράτησε για επτά χρόνια. Η οργάνωση ήταν άψογη και εφαρμόστηκε με απόλυτη επιτυχία. Λέγεται μάλιστα ότι η απόφαση του πραξικοπήματος πάρθηκε το 1964 εξ αιτίας κάποιων θλιβερών επεισοδίων που συνέβησαν κατά τον εορτασμό της επετείου της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοπόταμου στις 25 Νοεμβρίου 1942. Την νύχτα εκείνη έγινε η κατάληψη της χώρας με βάση το σχέδιο «ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ».Στις 8.00΄ το πρωί οι κινηματίες ζήτησαν συνάντηση με τον βασιλιά στο περικυκλωμένο από τανκς Τατόι. Αφού παρέδωσαν τα όπλα τους στο φυλάκιο εισόδου συνάντησαν τον Κωνσταντίνο από τον οποίο και ζήτησαν να υπογράψει διακηρύξεις, οι οποίες θα επέτρεπαν το σχηματισμό κυβέρνησης. Επικαλέσθηκαν τον κομμουνιστικό κίνδυνο και την προστασία του θρόνου και, στις αρνήσεις του Κωνσταντίνου, ο Παττακός του δήλωσε: «Οι Επαναστάτες δεν συζητούν, απαιτούν!». Τελικά, ο Κωνσταντίνος δέχθηκε να μεταβεί στο Πεντάγωνο για μια τελική συνάντηση. Εκεί είχαν μεταφερθεί και κορυφαίοι πολιτικοί ηγέτες καθώς και ο πρωθυπουργός Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Πριν μεταβεί στο Πεντάγωνο, ο Κωνσταντίνος πέρασε από την κατοικία της μητέρας του, Φρειδερίκης στο Παλαιό Ψυχικό, μάλλον για να τη συμβουλευτεί. Στο Πεντάγωνο επικρατούσε χαώδης κατάσταση. Καθώς οι ώρες περνούσαν και δεν διαφαινόταν κάποια λύση, κατώτεροι αξιωματικοί απειλούσαν ανοιχτά, κραυγάζοντας, τους ανωτέρους τους. Ο Κωνσταντίνος μπόρεσε και συνάντησε τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο για λίγα λεπτά. Ο Π. Κανελλόπουλος εισηγήθηκε στον βασιλιά να διατάξει τους αξιωματικούς να καταθέσουν τα όπλα. Ο βασιλιάς, όμως, δεν έλεγχε κανέναν από αυτούς που οπλοφορούσαν. Το καθεστώς των συνταγματαρχών εδραιώθηκε στην εξουσία και θα παραμείνει για επτά χρόνια. Δεν έπαυσε να σκέφτεται την εξόντωση του Μακαρίου, πράξη που επιχειρήθηκε τον Ιούλιο του 1974 και προκάλεσε την τουρκική εισβολή στο νησί , την κατοχή του 38% και με την απειλή της Τουρκίας για τα χειρότερα παραμένει άλυτο το πρόβλημα της Κύπρου.
Πηγές:-Αθ. Στριγάς «Κύπρος: Απόρρητος φάκελος»-Γιάννης Βραχίμης«ΑΝΑΤΟΛΗ-ΚΥΠΡΟΣ-ΔΥΣΗ». Διαδύκτιο.
