Πριν
λίγες ημέρες, φίλοι αναγνώστες, «έφυγε» από κοντά μας ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ Θανάσης
Γεωργιάδης.
Αφού
απευθύνω τα συλλυπητήριά μου στους οικείους του, θα σας γράψω πώς τον γνώρισα.
Έμενα
(1978) στην οδό Εμμ. Παππά και ο γιος μου πήγαινε στην Α΄ τάξη του Δημοτικού,
στο ΣΤ΄ σχολείο.
Η οδός
Τρεμπεσίνας ήταν γεμάτη, δεξιά-αριστερά, από παρκαρισμένα αυτοκίνητα.
Ο γιος
μου (6 χρονών), αφού αγόρασε μια σοκολάτα από το κυλικείο (που ήταν επί της
Τρεμπεσίνας), είδε στο απέναντι πεζοδρόμιο το φίλο του. Αμέσως, περνώντας
ανάμεσα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, έτρεξε να τον συναντήσει.
Εκείνη
τη στιγμή κατέβαινε την Τρεμπεσίνας με το αυτοκίνητό του ο μακαριστός Θανάσης και
τον χτύπησε. Οι παριστάμενοι στο πεζοδρόμιο, που είδαν το γεγονός, έπιασαν με
τα δυο τους χέρια το κεφάλι τους και μπήκαν στα καταστήματά τους.
Αμέσως,
ο Θανάσης άρπαξε τον μικρό και τον πήγε κατ' ευθείαν στο νοσοκομείο. Έβγαλαν
ακτινογραφίες (τον είχε χτυπήσει στον δεξιό γοφό), οι οποίες δεν έδειξαν κάτι
το σοβαρό. Όλοι «ανασάναμε». Ευτυχώς που ο Θανάσης δεν έτρεχε. Έτσι
γνωριστήκαμε.
Όταν
πήρε σύνταξη, πήγαινε σ’ ένα κτήμα, πλησίον του χώρου που ρίχνουμε τα Θεοφάνεια
το Σταυρό και περνούσε τις ώρες του, καλλιεργώντας διάφορα. Πήγαινα κι εγώ και
τον έκανα παρέα.
Ήταν
σπουδαίος και ως επιστήμων και ως πολιτευτής.
Αιωνία
του η μνήμη.
Ιερεύς,
Παναγιώτης Χαλκιάς
