Η Βέροια, αλλά και γενικότερα η Ημαθία είναι από τις περιοχές με πλούσια νερά, ενώ ουδέποτε υπήρχε ούτε καν ως σκέψη η έννοια λειψυδρία. Δυστυχώς αυτό έχει ως άμεσο αποτέλεσμα αφενός να μην υπήρχε ποτέ οργανωμένη πολιτική εξοικονόμησης υδάτων, αλλά το κυριότερο συνείδηση στον πολίτη για να κάνει οικονομία στο νερό. Και έρχεται μια χρονιά σαν την φετινή με παρατεταμένους καύσωνες, πολύμηνη έλλειψη βροχών, αλλά συγχρόνως υπερβολικά αυξημένη κατανάλωση στο δίκτυο ύδρευσης και άρδευσης που έχει ως φυσικό επακόλουθο όχι απλώς να μειωθούν τα αποθέματα, αλλά να φτάσουμε σε σημείο να στερεύουν πηγές. Όσο αισθανόμαστε ότι το πρόβλημα δεν μας αγγίζει και κάθε φορά που ανοίγουμε την βρύση το νερό τρέχει γάργαρο, αδιαφορώντας αν η σπατάλη που κάνουμε θα την βρούμε μπροστά μας όχι μετά από χρόνια, αλλά τις επόμενες ημέρες, τότε πάμε ολοταχώς να πούμε το νερό νεράκι! Μόνο όταν υπάρχει έστω και μια μικρή διακοπή στην υδροδότηση θυμόμαστε ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς νερό και το πόσο πολύτιμο είναι για να το αφήνουμε να τρέχει άσκοπα, κάτι που λησμονούμε στιγμιαία μόλις επανέλθει και αφήσουμε το λάστιχο να τρέχει στην αυλή ή το μπαλκόνι για να το ευχαριστηθούμε…
Το θέμα δεν είναι φιλολογικής προσέγγισης που αγγίζει πληθυσμούς στο άλλο ημισφαίριο, αλλά καθημερινή υπόθεση επιβίωσης και ποιότητας ζωής που αν δεν το συνειδητοποιήσουμε και δεν αλλάξουμε συνήθειες και τακτική, τότε ας εκπαιδευτούμε στον χορό της βροχής!
Ζήσης Μιχ. Πατσίκας
