Ύστερα, στο τέλος της παράστασης
η Κάλλας φώναζε:
«να ζήσει η Ελλάδα…»
Δηλαδή;
Τσομπάνηδες στις οροσειρές ,
αγριολούλουδα, μέντες και ξερολιθιές των βράχων
φεγγαράκι Αγιασμού.
«Πατριώτες Ευτυχίας», παντιέρες νιάτων,
κοχύλια ποιητών, γεράνια,
δένδρα τ` ουρανού αειθαλή,
Θεέ μου πρωτομάστορα μέσα στις πασχαλιές και Συ,
Θεέ μου πρωτομάστορα μεσ` τις ελιές και Συ.
Δηλαδή;
Αριστοτέλης, Σοφοκλής, Σαπφώ,
οργιές πάνω απ` το ΑΥΡΙΟ του Κόσμου,
Ιωνικά χείλη κοριτσιών,
στη Σίφνο στην Αλόννησο, στην Αμοργό.
Σεμνή Ελλάδα των ξενιτεμένων, των ψαράδων, των Μουσών,
Ελλάδα που ποτέ δεν ζηλεύει…και ξανά προς τη Δόξα…
Ορθογραφία του απέραντου,
των χρωμάτων συνέλευση
«ερωτικά θερμοκήπια» ποιητών,
αναστάσιμη χορηγία του Αιγαίου,
Δηλαδή;
22 Ιουλίου του 1740 π.χ.
πάθη, πλοία λευκά, σώμα του Μαγιού
καλή αντάμωση στις Συρακούσες το σούρουπο,
άσπιλα όνειρα,
ξεροπήγαδα και νηστείες,
Μαντείων διφορούμενα των αιώνων,
211ασκητικές δοξολογίες και «ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ»
φιλόπτωχες ημέρες του Αγιασμού.
Όπου σημαίνει,
ότι πολλές φορές είχε βαδίσει δίπλα στη θάλασσα κατάμονος,
με το μαράζι της πατρίδας και τη βοή του ανέμου…έγραψε ο Ελύτης…
Γιάννης Ναζλίδης
