Ανεξάρτητα με την οικονομική κατάσταση του Έλληνα σημείο αναφοράς του διαχρονικά είναι η κατοικία του. Και όχι ως μια απλή διεύθυνση που θα συμπληρώσει σε μία αίτηση, αλλά η βάση του, το σπίτι-σπιτάκι του. Αυτό για το οποίο χρεώθηκαν με στεγαστικό δάνειο, που στην πορεία για πολλούς κοκκίνισε, αλλά συνεχίζουν να το παλεύουν γιατί δεν θέλουν να χάσουν το σπίτι τους. Μια νοοτροπία που ίσως δεν κατανοούν κυρίως στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη που δεν υπάρχει τόσο έντονη ανάγκη και επιδίωξη(ίσως και δυνατότητα) για απόκτηση ιδιόκτητης κατοικίας. Παράλληλα μην λησμονούμε ότι η κατοικία είναι μια πηγή για έναν μεγάλο κύκλο εργασιών, απασχόλησης και τζίρου που έλλειψε από την πραγματική οικονομία.
Η νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης να «ξεπαγώσει» την αγορά κατοικίας με στεγαστικά σε νέους και παράλληλα πρόγραμμα επιδότησης ανακαινίσεων παλιών κατοικιών που ανήκουν σε νέους είναι προς την σωστή κατεύθυνση, αφού στην βάση της εκτός των άλλων θα βγάλει από το στεγαστικό αδιέξοδο χιλιάδες νέους που ταλαιπωρούνται και δεν τα βγάζουν πέρα με την έκρηξη των ενοικίων ειδικά τα τελευταία 2-3 χρόνια.
Ωστόσο απομένει να δούμε και στην πράξη αν η πραγματική υλοποίηση της νέας στεγαστικής πολιτικής που περνάει από το τραπεζικό σύστημα θα είναι αυτή που περιγράφεται χωρίς «αστερίσκους και υποσημειώσεις» αργότερα από τις τράπεζες και αν θα καλύψει την πλειοψηφία των ενδιαφερομένων.
Ζήσης Μιχ. Πατσίκας
