Του καθητηγή
Παναγιώτη
Παπαδόπουλου
Ήρθε ο Χριστός ως ένας ταπεινός και άγνωστος άνθρωπος στον κόσμο. Δεν προτίμησε τα πλούσια παλάτια της εποχής του. Διάνυσαν οι γονείς του με ταλαιπωρία μια μεγάλη απόσταση από τη Γαλιλαία στα Ιεροσόλυμα, με εγκυμονούσα τη Μητέρα του. Εκεί όμως για αυτή δεν υπάρχει χώρος. Έτσι υποδέχτηκαν το Χριστό στο κόσμο. Μετά τον σταύρωσαν και τον πίστεψαν ως υιό του Θεού
Πως, όμως, υποδέχονται σήμερα οι άνθρωποι την Γέννηση του?
Η πόλη των Ιεροσολύμων τη χρονιά που επρόκειτο να χωρίσει την πανανθρώπινη ιστορία και την αντίληψη των ανθρώπων για τη ζωή ζούσε στο ρυθμό της ρωμαϊκής διαταγής περί της απογραφής όλων των πολιτών στους τόπους καταγωγής. Έτσι τα Ιεροσόλυμα και τα περίχωρα είχαν γεμίσει από πλήθη που ήρθαν να απογραφούν. Έψαχνα καταλύματα παντού. Πολλοί έμεναν έξω μαζί με τους« αγραυλούντες ποιμένες» με τα πρόβατά τους. Τότε ήρθε όμως και« το πλήρωμα του χρόνου», που εκατοντάδες χρόνια πριν καλλιεργούσαν στο λαό την προσδοκία της έλευσης του Μεσσία που θα λύτρωνε τους ανθρώπους από το άγος της αμαρτίας και θα άνοιγε το δρόμο για τη σωτηρία του ανθρώπινου άγους της αμαρτίας.
Όλοι οι άνθρωποι βρήκαν κάποιο μέρος να προστατευθούν από το κρύο του χειμώνα. Κανείς δεν γνωρίζει το μυστήριο του Θεού που σε λίγες ώρες θα συμβεί. Οι άνθρωποι ζουν τη δική τους σκληρή πραγματικότητα. Όλα τα μέρη καταλήφθηκαν. Τότε μόνο οι ληστές παραχώρησαν τη σπηλιά που κρυβόταν , επειδή τις μέρες εκείνες έγινε στάβλος για να υποδεχτεί τη Γέννηση του θείου βρέφους από την Παρθένο Μαρία.
Πως υποδέχονταν στην ύπαιθρο τη γέννηση του Θείου βρέφους. Τα πολύ παλιά χρόνια στα χωριά μας (Σταυρούπολη-Ξάνθης). Την παραμονή των Χριστουγέννων, όλα τα παιδιά του χωριού βγαίναμε το απόγευμα για να στείλουμε στα σπίτια με τα κάλαντα ότι την επομένη θα γεννηθεί ο Χριστός Από μέρες κάναμε τις συμμαχίες μας για να έχουμε παρέα. Στην πλάτη μας κουβαλούσα την τσάντα του σχολείου για τα φιλοδωρήματα. Κάποιο πορτοκάλι, ξερά σύκα, χαρούπια που τα ζώα δεν τα προτιμούσαν και στην πείνα τους. Ευτυχώς, υπήρχαν κάποια που μας έδιναν και δραχμή και χαιρόμασταν. Υπήρχε ένα σοβαρό πρόβλημα. Φωτισμός δεν υπήρχε. Μόνο στην πλατεία έδειχνε πανηγυρικό χαρακτήρα γιατί οι καταστηματάρχες άναβαν τα περίφημα ΛΟΥΞ και φώτιζε αρκετά. Πριν από μέρες παίρναμε μια κολοκύθα την κόψαμε την κορυφή όπως οι κάνουν τις γεμιστές πιπεριές. Της αφαιρούμε όλο το περιεχόμενο, ανοίξαμε και μερικά παραθυράκια για να φέγγει. Ένας της παρέας έπρεπε να κρατά την κολοκύθα με ένα σχοινί. Όταν γυρίζαμε στο σπίτι παρά την κούραση έπρεπε να κάνουμε ταμείο. Τα λεφτά για μένα και τον αδερφό μου τον Γιώργο αναλογούσαν λίγα. Το ίδιο θα συμβεί για την πρωτοχρονιά και των Φώτων.
Κάποια φορά η μητέρα μας,( ας είναι ευλογημένο το χώμα του χωριού μας που την φιλοξενεί μαζί με τον πατέρα μας) μάς έπεισε να τις παραχωρούσαμε τα κέρδη μας για να μας αγοράσει ένα δώρο για το καθένα. Ο μικρός ο Νίκος έκλεγε, ήθελε και αυτός το δικό του δώρο.
Οι γιορτές τελείωσαν και η μητέρα μας, μια μέρα μας ανακοινώνει, ότι έφερε τα δώρα μας. Άστραψαν τα μάτια μας. Άνοιξε ένα κουτί γεμάτο χαρτούρα και να τα δώρα μας. Τρία πιάτα. Απογοήτευση απόλυτη. Μας εξήγησε ότι τώρα θα τρώει από το δικό του πιάτο. Συνηθίσαμε και μας έμεινε η ευχαρίστηση. Τα Χριστούγεννα τα περιμέναμε πάντα με αγωνία για να σταματήσει η νηστεία μας και να φάμε λίγο τσουρέκι. Ένα πράγμα όμως δεν μας έλειπε, η ατμόσφαιρα της οικογένειας. Στις 5 το πρωί έπρεπε να σηκωθούμε για να πάμε στην εκκλησία για να μάθουμε «ΠΟΥ ΕΓΕΝΝΗΘΗ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ» Μέρες ολόκληρες οι πόντιες μητέρες κρατούσαν αναμμένες τις δάδες στις καρδιές μας το φως της πίστεως για να ανιχνεύσουμε και εμείς να βρούμε τη δική μας φάτνη. Εκείνο που συγκρατώ τώρα στο ηλιοβασίλεμα της ζωής ήταν αυτό που λέγεται ΑΓΑΠΗ. Αγάπη αληθινή η οποία σήμερα λείπει. Αν συγκρίνουμε τη σημερινή εποχή της καταραμένης παγκοσμιοποίησης, την υποβάθμιση του χριστιανικού πνεύματος. Ανάβουμε τα πολύφωτα δέντρα με τα λαμπιόνια και τα διάφορα στολίδια να ικανοποιήσουμε τις σωματικές μας αισθήσεις και ελάχιστα μας ενδιαφέρει ο στολισμός της προσωπικής μας φάτνης.
Πάντα υπάρχει ευκαιρία Να αλλάξουμε τον προσανατολισμό μας, της πατρίδας εννοώ. Η ευθύνη είναι συλλογική, περισσότερο τους ηγέτες που επιλέγουμε. Εύχομαι ο Θεός να τους φωτίσει να φέρουν πίσω τις παραδόσεις και τα προσόντα του έθνους για να μας σταθεί συμπαραστάτης η ευλογία του θείου βρέφους.
ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
