Στη Χαλάστρα για τη Β’ Στάση των Χαιρετισμών της Υπεραγίας Θεοτόκου ο κ. Παντελεήμων

Το απόγευμα της Παρασκευής, 29ης Μαρτίου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στη Β΄  Στάση των Χαιρετισμών της Υπεραγίας Θεοτόκου και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Χαλάστρας.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Χαῖρε στερρόν τῆς πίστεως ἔρει­σμα, χαῖρε λαμπρόν τῆς χάριτος γνώρισμα».

Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες ἑορτάσαμε τή μεγάλη Θεομητορική ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεο­τόκου καί θαυμάσαμε τήν ἀπέρα­ντη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἑτοίμασε αὐτό τό ἀσύλληπτο γιά τόν ἀνθρώπινο νοῦ σχέδιο τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου του, προκειμένου νά μᾶς λυ­τρώσει ἀπό τήν ἁμαρτία.

Θαυμάσαμε ὅμως συγχρόνως καί τή στάση τῆς Κεχαριτωμένης Κό­ρης τῆς Ναζαρέτ, τῆς Παναγίας Παρ­θένου, ἐνώπιον τοῦ ἀρχαγ­γέ­λου Γαβριήλ, ὁ ὁποῖος ἦλθε ἀπό τόν οὐρανό γιά νά τῆς ἀναγγείλει τό χαρμόσυνο μήνυμα, ὅτι δηλαδή τήν ἐπέλεξε ὁ Θεός γιά νά γίνει ἡ Μητέρα τοῦ Υἱοῦ του.

Ποιός ὅμως εἶναι ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο θαυμάζουμε τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο τή στιγμή τοῦ Εὐαγγε­λι­σμοῦ της;

Τήν θαυμάζουμε γιά τή μεγάλη καί ἀνυπέρβλητη πίστη της. Αὐτό πού τῆς ἐμήνυσε ὁ ἀρχάγγελος Γα­βριήλ δέν ἦταν ἁπλό καί συνη­θι­σμένο. Δέν ἦταν μόνο κάτι σπάνιο ἤ ἀπροσδόκητο. Ἦταν ἀσύλληπτο καί ἀνέφικτο γιά τήν ἀνθρώπινη λογική. Περισσότερο ἀσύλληπτο ἀπό τό μήνυμα πού ἔφερε ὁ ἀρχάγ­γελος Γαβριήλ, πρίν ἀπό ἕξι μῆνες, στόν Ζαχαρία, τόν πατέρα τοῦ τι­μίου Προδρόμου, ὅτι δηλαδή ἡ Ἐλι­σάβετ, πού ἦταν στείρα, θά ἀπο­κτοῦσε υἱό.

Καί ἐάν ἐκεῖνος ἀμφισβήτησε τήν ἀκρίβεια τοῦ μηνύματος, μέ τό ἐπιχείρημα ὅτι τόσο ὁ ἴδιος ὅσο καί ἡ Ἐλισάβετ ἦταν πλέον σέ προ­χω­ρημένη ἡλικία γιά νά ἀποκτήσουν παιδί, ἡ Παναγία Παρθένος πίστευ­σε ἀμέσως στό μήνυμά του, παρότι γιά ἐκείνη, σύμφωνα μέ τά ἀν­θρώπινα δεδομένα, ἦταν ἀδύνατο νά γίνει μητέρα, ἐφόσον δέν ἦταν νυμφευμένη.

Αὐτή τή μεγάλη καί ἀπροϋπόθετη πίστη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου πρός τόν Θεό, πού τήν ἔκανε νά συγκατατεθεῖ ἀμέσως στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά πεῖ τό «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου», ἐγκωμιάζει ὁ ἱερός ποιητής τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου στή δεύτερη στάση τῶν Χαιρετι­σμῶν, πού ψάλαμε ἀπόψε πρός τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου καί μητέρα ὅλων τῶν χριστιανῶν.

«Χαῖρε στερρόν τῆς πίστεως ἔρει­σμα», τῆς εἴπαμε. Χαῖρε, δηλαδή, ἐσύ πού εἶσαι τό ἀκλόνητο στήριγ­μα τῆς πίστεως.

Καί πράγματι ἡ Παναγία μας μέ τήν πίστη της ἀποτελεῖ ἀκλόνητο στήριγμα καί τῆς δικῆς μας πί­στεως. Διότι τό γεγονός ὅτι Ἐκείνη, χάρη στήν πίστη της στό μήνυμα τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, εἶδε νά πραγματοποιοῦνται στή ζωή της τόσα θαύματα, ἐνισχύει χωρίς ἀμ­φι­βολία καί τή δική μας πίστη στόν Υἱό της καί Θεό μας. Γιατί τά θαύ­ματα πού συνδέονται μέ τό ἱερό πρόσωπο τῆς Παναγίας μας ἀποτε­λοῦν ἐγγύηση καί τεκμήριο ὅτι ἡ πίστη μας δέν εἶναι κενή περιεχο­μένου, δέν εἶναι μάταιη, ἀλλά εἶναι πίστη στόν ἀληθινό καί πα­ντο­δύναμο Θεό, πού μπορεῖ νά κά­νει τά πάντα, ἀκόμη καί νά ἀνα­τρέψει τούς ὅρους τῆς φύσεως γιά τή σωτηρία μας.

Εἶναι ἐγγύηση καί τεκμήριο ὅτι ἡ πίστη μας στόν Θεό μπορεῖ νά μᾶς κάνει μετόχους τῆς θείας χάριτος «κατά τό μέτρον τῆς δωρεᾶς», ὅπως ἔκανε τήν Παναγία Παρθένο, τήν ὁποία, ἐνῶ ἦταν μία ταπεινή καί ἁπλῆ κόρη, τήν ἀξίωσε νά γίνει Μητέρα του, νά γίνει ἀνώτερη ὄχι μόνο ἀπό τούς ἀνθρώπους καί ἀπό τούς ἁγίους ἀγγέλους, ἀλλά καί νά παρακάθηται ὡς πρέσβειρα καί μεσί­τρια ὅλων τῶν πιστῶν στόν θρό­νο τοῦ Κυρίου μας.

Γι᾽ αὐτό καί ὁ ἱερός ὑμνογράφος δέν ἐγκωμιάζει τήν Ὑπεραγία Θεο­τόκο μόνο ὡς «στερρόν τῆς πίστε­ως ἔρεισμα», ἀλλά καί ὡς «λαμ­πρόν τῆς χάριτος γνώρισμα». Γιατί στό ἱερό πρόσωπο καί τή ζωή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου λάμπει μέ τόν πιό ἐντυπωσιακό τρόπο ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ἄν κοιτάξει κανείς τήν ἱερή της εἰκόνα στό τέμπλο τῶν ναῶν μας καί στήν κόγχη τοῦ ἱεροῦ Βήματος, ὅπου ἀπεικονίζεται ὡς Πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν, ἄν διαβάσει ἤ ἄν ἀκού­σει γιά τίς θαυμαστές ἐμφα­νί­σεις της καί τά ἀπειράριθμα θαύμα­τά της στά εὐσεβῆ της τέκνα, τότε μπορεῖ νά κατανοήσει, ὅσο εἶναι δυνατό στόν πεπερασμένο ἀνθρώ­πι­νο νοῦ, πῶς ἐνεργεῖ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο, πόσο τόν ἁγιά­ζει καί τόν ἀλλοιώνει τήν κα­λή ἀλλοίωση, ὅπως συνέβη σέ μέ­γι­στο βαθμό στήν Ὑπεραγία Θεο­τό­κο.

Καί αὐτό εἶναι κάτι πού ἐνισχύει καί θά πρέπει νά ἐνισχύει ἀκόμη περισσότερο τήν πίστη μας πρός τόν Θεό ἀλλά καί τή διάθεσή μας νά ἀγωνιζόμεθα γιά νά ἀκολου­θοῦμε τό θέλημά του, ὅπως ἔκανε καί ἡ Παναγία μας, τήν ὁποία ὑμνή­σαμε ἀπόψε ἐδῶ στόν ναό της, ὅπως τήν ὑμνοῦμε καί κάθε Παρα­σκευή τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσ­σα­ρακοστῆς, ψάλλοντας τούς Χαι­ρε­τισμούς της.

Καί ἄν ἐμεῖς προσπαθοῦμε, νά εἴμεθα βέβαιοι ὅτι καί ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος θά μᾶς ἐνισχύει καί θά μᾶς ἐνδυναμώνει στόν ἀγώνα μας, ἀλλά καί θά πρεσβεύει στόν Θεό, γιά νά μᾶς δίδει πλούσια τή χάρη του καί νά ἀνταποκρίνεται στίς ἀνάγκες μας, χαρίζοντάς μας «πάν­τα τά πρός σωτηρίαν αἰτήματα» ἀλλά «καί ζωήν τήν αἰώνιον».