Πολυτέλεια η βουτιά σε παραλία της ίδιας της πατρίδας μας!

Πώς να πάει ο μέσος Έλληνας οικογενειάρχης διακοπές, όταν για να αράξει σε ξαπλώστρα «λαϊκής» παραλίας χρειάζεται να πληρώσει 20€ για το σετάκι, και για να φάει ένα «βρώμικο» άλλα 5€; Τα μαθηματικά είναι αμείλικτα: μια τετραμελής οικογένεια τρώει το μεροκάματο μόνο για να ξαπλώσει σε μια παραλία, προτού ακόμα πιάσει το σουβλάκι στο χέρι της. Για τον ύπνο; Το μέσο κόστος διαμονής ξεκινάει για μια αξιοπρεπή λύση από 80€-150€ τη βραδιά, ενώ μια οικογένεια, αν θελήσει να χαρεί έστω λίγες μέρες, θα πρέπει να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη. Όσο για τα φαγητά; Ξεχάστε τα γραφικά ταβερνάκια(ούτε σκέψη για ψαροταβέρνα) και αρκεστείτε σε γύρους και παγωτά στο χέρι.
Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση μιλά για αυξήσεις μισθών και αισιοδοξεί με προγράμματα «στήριξης οικογενειών» και νέες παροχές, όμως η πραγματικότητα στις τσέπες τον περισσότερων Ελλήνων είναι αμείλικτη: η αγοραστική δύναμη διαλύεται από το κύμα της ακρίβειας, τα τουριστικά πακέτα απευθύνονται κυρίως στους ξένους, και ο Έλληνας αισθάνεται πλέον «ξένος» στον ίδιο του τον τόπο.
Αν το ζητούμενο του καλοκαιριού ήταν κάποτε η ανεμελιά στις ελληνικές παραλίες, σήμερα για πολλούς γίνεται άπιαστο όνειρο. Κάπως έτσι ο Έλληνας οικογενειάρχης περιορίζεται στις γνωστές «διακοπές μπαλκονιού», ακούγοντας τις ίδιες κενές υποσχέσεις περί «ανάσχεσης της ακρίβειας» και περιμένοντας το επόμενο καλοκαίρι με όλο και λιγότερες ελπίδες.
Η ακρίβεια δεν απειλεί μόνο το πορτοφόλι μας – διαβρώνει σταδιακά το δικαίωμά μας στη χαρά, τη χαλάρωση, την ανεμελιά. Γιατί, τελικά, πώς να ξεκουραστείς όταν το άγχος μετράει τα ευρώ ένα-ένα, ακόμα κι όταν θες απλώς να βουτήξεις λίγο στη θάλασσα της δικής σου πατρίδας;
 Ζήσης Μιχ. Πατσίκας