Ο καλός μου ο αδερφός πάντα χαρακτήριζε το δωμάτιό μου «βιότοπο». «Μανούλα» ήταν σε κάτι τέτοια – βλέπετε το μυαλό του έπαιρνε και παίρνει περισσότερες στροφές και από τα πιο σύγχρονα πλυντήρια! Πριν πολλά χρόνια είχε μπει, εκτός εαυτού, στο δωμάτιό μου – χωρίς να χτυπήσει την πόρτα … Πού να βλέπατε νεύρα!
-Δώσε μου το μαχαίρι! είπε με σιγουριά μεγάλου αστρολόγου.
-Δε με παρατάς; Πού να ξέρω πού είναι το χαζομάχαιρο;
-Αποκλείεται! Εσύ το έχεις! Σίγουρα!
-Ψάξε! Αν το βρεις, θα γίνω Μητροπολίτης «Αθηνών και Πάσης Ελλάδος».
Άρχισε να παρατηρεί την επιφάνεια του γραφείο μου. Αδύνατο να μπορούσε να δει κανείς κάτι, αφού ήταν σκεπασμένο με δεκάδες βιβλία, άπειρα χαρτιά – πατσαβούρες και μια τεράστια σκακιέρα. Αφού προβληματίστηκε για λίγα δευτερόλεπτα, σήκωσε την άκρη της υφασμάτινης σκακιέρας μου και πριν προλάβω να ολοκληρώσω την κλασσική ρήση του τεράστιου Αρχιμήδη «μη μού τους κύκλους τάραττε» ξεκόλλησε με κόπο από τους πεσμένους – περσινούς – χυμένους καφέδες το μαχαίρι που έψαχνε. Δε μίλησε και δε θα ξεχάσω ποτέ το αηδιασμένο – απόλυτα δικαιολογημένα – ύφος του φεύγοντας από τον «βιότοπό μου» χωρίς ούτε να με κοιτάξει. Προφανώς θα πήγαινε να το πλύνει … Σε λίγο άκουγα τη βρύση της κουζίνας να τρέχει με μεγάλη ένταση για κανένα πεντάλεπτο …
Τα χρόνια πέρασαν και παρά τις φιλότιμες προσπάθειές μου η κατάσταση του δωματίου μου δε βελτιώθηκε και πολύ … μάλλον χειροτέρεψε : Εκτός των άλλων τώρα το στολίζουν καμιά πενηνταριά μεγάλοι ιστοί αραχνών!
Στην αρχή δεν τους κατέστρεφα, επειδή ούτε ήθελα να τις κάνω κακό ούτε ήθελα να τις ξεσπιτώσω. Όμως ο Θεός βλέπει και σύντομα μού το ανταπέδωσε :
-Δεν έχω πρόβλημα να κλειδώνω την πόρτα του σπιτιού μου. Ποιος μπορεί να περάσει από τη «Σκύλα και τη Χάρυβδη» καθώς και τα δεκάδες παιδιά τους αλώβητος;
-Ομόρφυνε τόσο το σπίτι μου που νομίζω πως βρίσκομαι σε αίθουσα «τρόμου» του λούνα παρκ. Κάθε τόσο με αντικρίζουν με τα πολλά φοβερά τους μάτια. Με παρατηρούν, όμως σύντομα με παρατάνε στην ησυχία μου διαπιστώνοντας πως δεν έχω ενδιαφέρον ως μεζές!
-Δουλεύουν ακούραστα όλη μέρα και νύχτα κατασκευάζοντας μεταξένια αριστουργήματα που είναι πολύ ανώτερα, σίγουρα, από τα παραδοσιακά μεταξωτά χειροποίητα σεμεδάκια που κοστίζουν, το καθένα, μια περιουσία! Εγώ έχω καμιά πενηνταριά μεταξένια σε όλους τους τοίχους, δεν εργάστηκα γι’ αυτά ούτε δευτερόλεπτο και δεν έδωσα για να τα αγοράσω ούτε ένα ευρουλάκι!
-Έχω να δω έντομο στο σπίτι μου πολλούς μήνες. Ούτε μύγες ούτε κουνούπια ούτε σκνίπες … Όποιο έντομο κάνει το λάθος να μπει από το παράθυρο εξαφανίζεται πριν τολμήσει να με ενοχλήσει.
-Απαλλάχτηκα από τη αγορά εκείνων των, επικίνδυνων για την υγεία, αντικουνοπικών σκευασμάτων που όταν, παλιότερα, τα έβαζα και τα ξεχνούσα ανοιχτά όλο το βράδυ, ξυπνούσα σαν να είχα πιει την προηγούμενη μέρα 7 κιλά τσίπουρο!
-Τα μεταξένια σεμεδάκια των αραχνών είναι τόσο δυνατά (το μεταξένιο νήμα της αράχνης – πάντα στο ίδιο πάχος – είναι πιο ισχυρό και από το ατσάλι) που καμιά φορά αφήνω τα επίσημα χειρόγραφά μου επάνω τους – και όχι μόνο – για να θυμάμαι πού βρίσκονται μέσα στο «χάος» χωρίς να πάθει το παραμικρό ο ιστός τους. Αντίθετα, υποπτεύομαι, πως νομίζουν ότι τα άφησα για να τα στολίσουν με τα καλλιτεχνικά αριστουργήματά τους. Και το κάνουν με μεγάλη μαστοριά και ευχαρίστηση. Έτσι γλίτωσα και από τα έξοδα της εικονογραφίας! Άσε που όταν τελειώσουν μού τα αφήνουν πάνω στο γραφείο μου! Ίσως για να με ευχαριστήσουν για την άψογη και δωρεάν φιλοξενία που τις παρέχω …
-Πέρασα, χωρίς ανθρώπινη συντροφιά, υπέροχα Χριστούγεννα με την παρέα τους. Το στολισμένο – ψιλοαχούρι – σπίτι μου με τα μεταξένια σεμεδάκια τους ήταν σίγουρα πολύ ανώτερο από τα πλούσια οροφοδιαμερίσματα με τα χιλιάδες ψεύτικα φωτάκια που δεν ανάβουν, αν δεν μπει το καλώδιό τους σε πρίζα. Τα δικά μου ζωντανά φωτάκια ήταν τα πολλά πολύχρωμα, φωτεινά μάτια τους και τα οποία δεν ήταν τυλιγμένα γύρω από ένα δεντράκι και ακίνητα, αλλά μετακινούμενα σε όλους τους τοίχους. Ακόμη και στην οροφή!
Και για σοβαρευτώ λίγο – κάτι που αποφεύγω – ο Σαρτ, εκείνη η μεγαλοφυΐα της φιλοσοφίας, είχε γράψει πως «ο άνθρωπος, όπως και να καταντήσει, παραμένει πάντα άνθρωπος, ωστόσο και γελοίος ως ον». Μάλλον εννοούσε πως έχει τεράστια αξία, αλλά είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος και να καταλαβαίνει πως το τέλος είναι αναπόφευκτο. Βέβαια (και για να επανέλθω στα περί σοβαρότητας), μερικοί/ες μπερδεύουν τη σοβαρότητα με τη σοβαροφάνεια και προσέχουν τα λόγια τους μήπως τους ξεφύγει καμιά «πατάτα» – μπερδεύουν και την ωριμότητα με τη σαπίλα και την ολιγοψυχία! Ώριμο είναι ένα ζωντανό πλάσμα, όταν κάνει τέλεια και υπεύθυνα τη δουλειά του, σαν τις αράχνες μου! Όχι όταν φορά μόνιμα εκείνη τη μάσκα της σοβαροφάνειας που πουλιέται στα παζάρια για μια πεντάρα. Αλλά αυτά κάνει κανείς όταν ανήκει στην αγέλη …
Κάνω μια μεγάλη παρένθεση για να αναφέρω μερικές σημαντικές πληροφορίες που αφορούν στις αράχνες από μια καταξιωμένη ιστοσελίδα :
«Στο εργαστήριο της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου Ανοβέρου, περίπου 40 ιστοί της αράχνης Νephila από τη Νότια Αμερική αποτελούν αντικείμενο μελέτης ομάδας επιστημόνων, οι οποίοι προσπαθούν να εντοπίσουν τα στοιχεία εκείνα των ιστών που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως πρώτη ύλη για παραγωγή ιατρικών σκευασμάτων για ποικίλες ιατρικές εφαρμογές. Ο Πέτερ Βογκτ μελετά επίσης την ικανότητα του υλικού αυτού να αποκαθιστά λεπτές νευρικές βλάβες. Σε περιπτώσεις σοβαρών τραυματισμών νημάτια από μετάξι αράχνης μπορούν να εμφυτευθούν στο επίμαχο, κάθε φορά, σημείο ώστε να συμβάλλουν στη γρήγορη αποκατάσταση των νευρικών ινών. Στα πειράματά που έχουν γίνει μέχρι τώρα σε χοίρους φαίνεται πως η μέθοδος εμφύτευσης ινών, με βάση το μετάξι της αράχνης, στα τραυματισμένα σημεία συμβάλλει στην αποκατάστασή τους, Προς το παρόν, η μέθοδος αυτή έχει θετικά αποτελέσματα στα θηλαστικά στα οποία έχει εφαρμοστεί, ενώ οι επιστήμονες πιστεύουν ότι μπορεί να έχει θετική επίδραση και στον άνθρωπο».
(Πηγή : Ιστοσελίδα ΣΚΑΙ. Συγγραφείς : Πέτερ Βογκτ, Brigitte Ostergrath, Δήμητρα Κυρανούδη.)
Δε λέω να μετατρέψουμε το σπίτι μας σε θερμοκήπιο καλλιέργειας αραχνών. Λέω να φροντίζουμε και να διευκολύνουμε τη ζωή όλων των πλασμάτων του Θεού, γιατί γίνανε με σχέδιο για κάποιον λόγο (ξέρω πως μερικοί/ές θα με παραπέμψουν στη θεωρία της εξέλιξης – την έχω μελετήσει από τα εφηβικά μου χρόνια, αλλά δεν έχω καμιά διάθεση να απαντήσω, γιατί εδώ ασχολούμαι με άλλο θέμα). Όχι μόνον, επειδή πολλά από αυτά μπορεί να αποδειχτούν σωτήρια για το μέλλον μας αλλά, κυρίως, επειδή ο άνθρωπος έχει αξίες που είναι γραμμένες σε κάποιον πνευματικό ουρανό - Σαρτρ και ή αν δεν υπάρχει Θεός δεν υπάρχει τίποτα – Ντοστογιέφσκι (ίσως η μεγαλύτερη «πένα» όλων των εποχών), καθώς είναι «καταδικασμένος» να είναι υπεύθυνος.
Πιστεύω απόλυτα στη φράση του Αϊνστάιν που έλεγε: «δεν πιστεύω πως ο Θεός παίζει ζάρια με τον κόσμο». Και δεν πολυπιστεύω στην Κβαντομηχανική με τα ατελείωτα πεδία της που γεννάνε με τις πιθανότητες και όποτε γουστάρουν σωματίδια. Και ποιος έκανε τα πεδία αυτά; Και γιατί αυτά τα πεδία να σχηματίζουν σωματίδια; Και γιατί αυτά να συνδυάζονται, για να παράγουν κάτι συνθετότερο;
Ένα πράγμα κατάλαβα καλά στη ζωή μου: Όσο προχωρούν η Φυσική, τα Μαθηματικά και η Αστρονομία, τόσο περισσότερο δυναμώνει η πίστη μας στην ύπαρξη του Θεού.
Καλό κι αυτό! Έφτασα από τις αράχνες στον Θεό. Αλλά μήπως Αυτός δεν είναι ο δημιουργός τους; Γίνεται κάτι χωρίς σχέδιο; ούτε ένα μολύβι.
Βέβαια, εγώ είμαι φανατικός ιδεαλιστής!
Και όποιος είναι υλιστής - η ύλη αποτελεί μόνο το 5% του σύμπαντος (συμφωνούν όλοι οι μεγάλοι αστροφυσικοί) - ας το «ρίξουν» στον Μαρξ και την παρέα του …
«Τι να καταλάβουμε οι φτωχοί», που λέει σε ένα του τραγούδι και ο «μεγάλος» Σαββόπουλος, όταν ο εγκέφαλός μας μπορεί να αντιληφθεί πλήρως
μόνο το 5% (και από αυτό ό,τι επιτρέπουν οι αισθήσεις μας) της δημιουργίας; «Είμαστε σε μια βαθιά σπηλιά και βλέπουμε έξω της μόνο σκιές», είχε γράψει ο Πλάτωνας χιλιετίες πριν το πουν, με διαφορετικό τρόπο, οι σημερινοί αστροφυσικοί!
Και ας με συγχωρήσουν οι Μαθηματικοί οι οποίοι, με τα υπέροχα «ιερογλυφικά» τους σύμβολα, μπορούν και ασχολούνται με περισσότερο από το 5% της δημιουργίας φωτίζοντας κάποιες από τις «σκιές» του Πλάτωνα με έμμεσο τρόπο!
