«Βρε καλώς τον και ας άργησε», θα μπορούσε να ήταν ο τίτλος για την προσχώρηση του Ανδρέα Λοβέρδου στη Νέα Δημοκρατία, μετά από ένα χρόνιο φλέρτ. Δεν πρόκειται για αιφνιδιασμό: παλιός υπουργός του ΠΑΣΟΚ, ο Λοβέρδος είχε ήδη αποχωρήσει από το ιστορικό κόμμα τον Ιούλιο του 2023, παρουσιάζοντας την παραίτηση ως «πράξη απελευθέρωσης» και πολιτικής διαφωνίας. Λίγους μήνες αργότερα, τον Φεβρουάριο του 2024, ίδρυσε το σχήμα «Δημοκράτες», το οποίο συμμετείχε στις ευρωεκλογές, εμφανιζόμενο ως προοδευτική και μεταρρυθμιστική «ενδιάμεση» επιλογή.
Το τελευταίο κεφάλαιο γράφτηκε χθες, με επίσημη υποδοχή του Λοβέρδου και στελεχών των Δημοκρατών από τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο Μέγαρο Μαξίμου και στην φιλόξενη αγκαλιά της Νέας Δημοκρατίας. Ο πρωθυπουργός μίλησε για «ενότητα και συνεργασία», μακριά από ταμπέλες και δόγματα, καλωσορίζοντας τον πρώην αντίπαλο ως υπέρμαχο της ευρωπαϊκής Ελλάδας. Ο ίδιος ο Λοβέρδος τόνισε το «πατριωτικό, μεταρρυθμιστικό, φιλελεύθερο» πλαίσιο της νέας του νεοδημοκρατικής ταυτότητας.
Αν και η προσχώρηση ήταν αναμενόμενη, το ζήτημα παραμένει πολιτικό: από μια διαδρομή που ξεκίνησε με το σύνθημα «για πάντα ΠΑΣΟΚ», πέρασε μέσα από το σύντομο κεφάλαιο των «Δημοκρατών» και έφτασε ως τη Νέα Δημοκρατία, ο Λοβέρδος από Δημοκράτης έγινε Νεοδημοκράτης με τους πρώην συντρόφους του( και όχι μόνο) να μην εκπλήσσονται και να κάνουν λόγο για πολιτικό καιροσκοπισμό.
Για τη Νέα Δημοκρατία η κίνηση λειτουργεί και ως σήμα προς τους ψηφοφόρους του κέντρου: η πόρτα είναι ανοιχτή για όσους έχουν «φιλελεύθερες» ή «μεταρρυθμιστικές» ανησυχίες, ανεξαρτήτου πολιτικής διαδρομής. Πάντως έτσι όπως το πάει ο Κυριάκος η Ν.Δ. και η κυβέρνηση σε λίγο θα φέρνει περισσότερο προς Σημίτη, παρά προς το κόμμα που ηγήθηκε Καραμανλής και πατέρας Μητσοτάκης.
Δεν είναι καινούριο το φαινόμενο. Η πολιτική μας ζωή είναι γεμάτη από τέτοιες μεταπηδήσεις: λίγο πράσινο εδώ, λίγο μπλε εκεί, κι ένας διαρκής αγώνας να βρει κανείς κάθισμα στο Κοινοβούλιο, ανεξαρτήτως χρώματος του καλύμματος. Στην Ελλάδα, το μόνο που αλλάζει συχνά είναι το χρώμα του κομματικού κασκόλ — οι φιλοδοξίες όμως παραμένουν σταθερές. Το μόνο που αλλάζει είναι η δικαιολογία: άλλοτε «η ανάγκη συγκλίσεων», άλλοτε «η κοινή πορεία του εκσυγχρονισμού».
Λέτε η πορεία να έχει προορισμό μια ακόμη υπουργική καρέκλα σε πρώην Πασόκο;
Ζήσης Μιχ. Πατσίκας
Το διαχρονικό μήνυμα της 28ης Οκτωβρίου
Το μήνυμα της 28ης Οκτωβρίου πρέπει να παραμένει...
