Στο Δημοτικό σχολείο, αλλά και στο γυμνάσιο αργότερα, πήγαινα πάντα με τον φίλο μου τον Κύρο. Δίπλα δίπλα ήταν τα σπίτια μας. Κάποτε είχα κάνει τρεις μέρες να τον δω, γιατί ήταν κρεβατωμένος, μάλλον από την εποχική γρίπη.
- Πήγες και σε γιατρό; τον είχα ρωτήσει πηγαίνοντας στο σχολείο.
- Ο πατέρας μου είπε πως δε χρειάζεται: «Έχουμε φάρμακο! Τρώγε μήλα».
-Και έγινες καλά από τα μήλα;
-Πολύ καλά! Δεν ξέρεις πως ένα μήλο την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα;
-Όχι! Όπως ξέρεις εμείς έχουμε ροδάκινα. Και όταν αρρωσταίνω η μαμά μου μου δίνει κομπόστα με φέτες ροδάκινο. Και γίνομαι καλά!
-Μην επιμένεις! Είμαι σίγουρος!
-Να ρωτήσουμε τη δασκάλα!
-Έγινε!
Πριν καλά καλά γράψουμε την ορθογραφία, πετάχτηκα και τη ρώτησα :
- Κυρία, ποιο είναι το σωστό; Ένα μήλο την ημέρα τον γιατρό το κάνει πέρα ή ένα ροδάκινο τη μέρα … ;
- Μμμμ! Νομίζω πως το σωστό είναι με το μήλο …
Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει. Τα παιδιά βρήκαν αφορμή για να γλιτώσουν από την «εξέταση» στο μάθημα της Γλώσσας, τεντώνοντας χέρι και μιλώντας το ένα πάνω στο άλλο:
- Σου το είπα, πριν! είπε καμαρωτά ο Κύρος κοιτώντας με!
-Όχι, κυρία. Το σωστό είναι πως ένα λάχανο τη μέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα! Ο παππούς μου, επειδή κάπνιζε σαν φουγάρο τού είπε ο γιατρός πως δε θα ζήσει για πολύ, γιατί είχε κακιά αρρώστια στα πνευμόνια του! Εκείνος, αντί «να τα βάψει μαύρα», έτρωγε μόνο λάχανο! Τίποτα άλλο! Το πιστεύετε πως έγινε καλά; Αν δεν πιστεύετε ρωτήστε τον, είπε ο Βαράκλας που έμενε στις εργατικές κατοικίες.
-Μμμμ! Ίσως ο γιατρός ήθελε να τον τρομοκρατήσει, για να κόψει το κάπνισμα, είπε σκεφτική η κυρία μας.
-Εγώ, κυρία, όπως ξέρετε, γεννήθηκα στη Ρουμανία και μεγάλωσα εκεί μέχρι τα εφτά μου χρόνια. Μετά ήρθαμε στην Ελλάδα. Στο χωριό μου ήμασταν πολύ φτωχοί και τρώγαμε κάθε μέρα κρεμμύδια και η γιαγιά μου κάθε τόσο έλεγε: «Αχ! Τα ευλογημένα τα κρεμμύδια μας! Αρρώστια δεν υπάρχει στο χωριό μας»! Εδώ, γιατί τα έχετε για κατώτερα και τα περιφρονείτε; είπε η ξανθούλα μας, η Αλεξάνδρα, με την οποία όλα τα αγόρια ήταν ερωτευμένα.
-Σωστά, Αλεξάνδρα. Τα κρεμμύδια είναι φάρμακο, είπε η κυρία.
-Όχι, κυρία! Εμένα, ο πατέρας μου στο σπίτι μάς υποχρεώνει κάθε τόσα να τρώμε σκόρδα και όλο λέει πως «με το σκόρδο οι Ιάπωνες κάνουν ενέσεις για πολλές αρρώστιες»… Γι’ αυτό καμιά φορά βρωμάει η αναπνοή μου …
Αφού ακούστηκαν επιχειρήματα υπέρ μαϊδανού, ξηρών καρπών, ντομάτας, σύκων, πορτοκαλιών, κακάου, σιταρόχορτου, σπιρουλίνας, σπαθόχορτου, ελαιόλαδου, τσουκνίδας και ένα σωρών άλλων, η κυρία μας δεν άντεξε περισσότερο:
-Λοιπόν, παιδιά, όλοι και όλες έχετε δίκιο. Είναι επιστημονικά αποδεκτό πως πολλά φυτά και πολλοί καρποί είναι και φάρμακα… Άντε! Πάμε στην ορθογραφία μας…
Δεν ασχοληθήκαμε ξανά με το θέμα. Όμως εμένα μού έμεινε η απορία. Όταν θυμόμουν την κουβέντα εκείνη ρωτούσα όπου τύχει, αλλά πάλι άκρη δεν έβγαζα. Διαφορετική απάντηση έδινε ο ένας και διαφορετική ο άλλος.
Την απάντηση τη βρήκα όταν ο πατέρας μου έφερε τον παιδίατρό μου στο σπίτι να με εξετάσει, επειδή είχα «κρεβατωθεί» με πυρετό 39. Πάντα όταν τον έβλεπα – αν και ήταν συμπαθέστατος – μ’ έπιανε ταχυπαλμία, καθώς φοβόμουν πολύ τις ενέσεις. Ευτυχώς ποτέ δε μου είχε δώσει – έως τη μέρα εκείνη – ενέσεις. Κάτι πολύχρωμα και νοστιμότατα σιρόπια μού έδινε.
«Γιάννη – έτσι λέγανε τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου – έχει «ακροαστικά». Θα κάνουμε κάποιες ενεσούλες. Αλλά, μη φοβάσαι Θανασάκη, – δυστυχώς σε μένα μιλούσε – δεν πονάνε. Ούτε που θα τις καταλάβεις».
Όμως, οι ενέσεις πονούσαν και μάλιστα πολύ! Τυράννια πρωί και βράδυ! Μισή ώρα έκανε η συγχωρεμένη η μάνα μου – ήταν και νοσοκόμα – να με πείσει να γυρίσω μπρούμυτα…
Πέρασε με χίλια βάσανα, και όχι μόνο για μένα, η εβδομάδα των «παθών». Οι ενέσεις τελείωσαν, αλλά ο πυρετός δεν είχε πέσει τελείως. Ξανάρθε λοιπόν!
«Σίγουρα θα πει πως είμαι καλά και θα φύγει», σκεφτόμουν. Όμως…
-Γιάννη, είναι πολύ καλύτερα, αλλά έμειναν λίγα «ακροαστικά». Θα συνεχίσουμε για ακόμη τρεις μέρες τις ενέσεις …
Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει! Κοίταξα αλαφιασμένος τριγύρω μου ψάχνοντας για «φονικό» αντικείμενο. Δίπλα στο τραπεζάκι υπήρχε ένα μεγάλο κατακόκκινο γυαλιστερό και σκληρό μήλο που είχε φέρει ο Κύρος για να γίνω καλά! Ούτε που το σκέφτηκα! Το άρπαξα και του το αμόλησα με όλη μου τη δύναμη κατευθείαν στα μούτρα του!
Για πότε εξαφανίστηκε κρατώντας τη μύτη του κανείς μας δεν πήρε χαμπάρι! Μόνο φώναξε: «Άκυρο οι ενέσεις. Έχει δυναμώσει πολύ! Μια χαρά είναι»!
Από τότε έμαθα καλά πως το σωστό είναι: «Ένα μήλο την ημέρα, τον γιατρό τον κάνει πέρα»…!
… Και τι άλλο έμαθα με τα χρόνια; Πώς όταν έχεις να αντιμετωπίσεις «τεράστια» μικρόβια ούτε τα φρούτα ούτε τα βότανα βοηθούν: χρειάζονται καμιά πενηνταριά αντιόξινα χάπια για να αντιμετωπίσουν τη μόλυνση που «με το έτσι θέλω» μπαίνει από τα αυτιά και καταλήγει στο στομάχι!
