Κάθε φορά που θα ανοίξω την εφημερίδα για τα νέα της ημέρας ή την τηλεόραση, αισθάνομαι μια μελαγχολία που πολλές φορές μου δίνει συμπτώματα κατάθλιψης. Η παραβατικότητα και οι συγκρούσεις κάποιων αντικαθεστωτικών με την αστυνομία, αναρωτιέμαι αν βρίσκομαι στην Ελλάδα. Αυτήν που γνώρισα τα προηγούμενα χρόνια. Τα προβλήματα πάντα υπάρχουν όμως το κακό παράγινε. Δυστυχισμένα πλάσματα, στην πλειοψηφία τους τα θύματα να είναι γεροντικής ηλικίας, δέχονται επιθέσεις στα σπίτια τους. Πολλοί βασανίζονται με τον πιο βάρβαρο τρόπο για να μαρτυρήσουν το μέρος που βρίσκονται οι οικονομίες τους για να τις αρπάξουν και να εξασφαλίσουν τη δόση τους, ενώ πολλοί οδηγούνται στο θάνατο.
Δεν είναι μόνο αυτό το γεγονός. Είναι και η ανεργία που τις μέρες μας για να έχεις δουλειά για τα χρήματα της διαβίωσης της οικογένειας . Ακούω συχνά από τα παιδιά μου, από τα εγγόνια μου για τη συφορά που μαστίζει τη χώρα μας. Αλλά και με τους συμπολίτες μου στη συντροφιά μας η συζήτηση οδηγείται σε δυσάρεστα γεγονότα. Δεν επιδιώκω επαίνους λαϊκισμού, απλά θέλω να προβάλλω τη δυσάρεστη εικόνα της πραγματικότητας. Αυτή που μας στερεί το δικαίωμα η άποψή μας να γίνεται σεβαστή και να έχουμε τη δυνατότητα να διατηρούμε την αξιοπρέπειά μας. Πρόθεση μου είναι να προσθέσω και εγώ τη φωνή της διαμαρτυρίας. Να υπενθυμίσω δε ότι και η οικογένειά μου είναι θύμα της καταραμένης οικονομικής κρίσης. Η μία κόρη μου έφυγε από χρόνια στην Ισπανία για καλύτερη τύχη και εργάζεται ως αεροσυνοδός σε Ευρωπαϊκή Εταιρία ενώ ο γιος μου με την κρίση απολύθηκε από την δουλειά του και πήγε να δουλέψει στην Αυστρία . Μετά από δυο χρόνια γύρισε πίσω πάλι άνεργος. Το σλόγκαν « λεφτά υπάρχουν » δεν ισχύει στην περίπτωσή μου. Το ποιος φταίει δεν θα ρωτήσω. Το γνωρίζουν όλοι. Εκείνο με το οποίο δεν μπορώ να συμβιβαστώ είναι ότι οι πολιτικοί (τρομάρα τους) καβγαδίζουν μέσα και έξω από τη Βουλή. Προσπαθούν με πάθος να διατηρηθούν στην εξουσία για να πλουτίσουν . Παχυλοί μισθοί επιδόματα του αέρα και έργο ανάξιο των περιστάσεων. Ανταγωνίζονται ποιος από όλους μπορεί να πει τα περισσότερα ψέματα και εμείς να τα πιστέψουμε. Να τους εξουσιοδοτήσουμε και από εκεί και πέρα θα φροντίσουν για τον εαυτό τους. Ψηφίζω από το 1955 μέχρι σήμερα. Ύστερα από κάποια χρόνια κοντεύω να παραδεχτώ ότι τη θηλιά της αγχόνης μου εγώ την ύφανα γιατί συμφιλιώθηκα με την ιδέα ότι οι εκλεγέντες κυβερνήτες κάθε φορά αισθάνονται κάποια ευθύνη για την τύχη και την πρόοδο του λαού μας.
Η λέξη « σκάνδαλο» για οικονομικά θέματα και υπεξαιρέσεις του δημοσίου χρήματος μας τρόμαζε. Τώρα μας έγινε ρουτίνα της καθημερινότητάς μας. Εκατομμύρια Ευρώ, προϊόντα κλοπής του δημοσίου χρήματος από μίζες στέλνονται σε διάφορους φορολογικούς παραδείσους και κρησφύγετα του κόσμου. Κάποιοι παρουσιάζονται στις δημόσιες υπηρεσίες ως αναξιοπαθούντες που χρήζουν συμπαράσταση. Κάποτε διάβασα σε εφημερίδα ότι σε ένα χωριό όλοι οι κάτοικοι ήταν τυφλοί και ανάπηροι. Καλά κανείς δεν το ήξερε ή δεν το έβλεπε? Έγινε έλεγχος από τις αρμόδιες υπηρεσίες και να τιμωρηθούν οι επίορκοι γιατροί. Πόσα χρήματα πλήρωσε και πληρώνει το δύσμοιρο το κράτος για την δημοσία υγεία και η περίθαλψη είναι πάντα ελαττωματική. Αυτοί οι οποίοι αναλαμβάνουν τα υπουργεία παίζουν με τις εμφανίσεις τους παρουσία των ΜΜΕ το θέατρο σκιών κατά προτίμηση τον ταλαίπωρο τον Καραγκιόζη. Όταν θα έλθουν οι εκλογές αρχίζουν τα πανηγύρια των υποσχέσεων για οικονομική ανάκαμψη και ανάπτυξη. Με τα πορτοκάλια και τα μανταρίνια δεν μπορούμε να κερδίσουμε το στοίχημα. Χρειαζόμαστε επενδύσεις με οικονομικούς όρους που συμφέρουν το δημόσιο και τους πολίτες. Αναζητούνται ηγέτες έντιμοι και πατριώτες για να σηκώσουμε όλοι μαζί το κάρο. Διαφορετικά..
