Όταν ο Γιώργος Λυπηρίδης, νεαρός επαγγελματίας της Βέροιας, τερμάτιζε με το ποδήλατό του, πέρυσι τέτοια εποχή, στην Πλατεία Δημαρχείου, ύστερα από 1400 χιλιόμετρα ενός απαιτητικού φιλανθρωπικού γύρου της Ελλάδας, μαζί με έναν ακόμη ερασιτέχνη αθλητή της Βέροιας, δεν του είχε περάσει από το μυαλό ότι φέτος θα ξαναέβρισκε τον εαυτό του να ποδηλατεί, αυτήν την φορά μόνος του, στην μέση της Τουρκίας.
Το αρχικό σχέδιο του ανήσυχου συντοπίτη μας, που δεν λέει να απολαύσει μία καλοκαιρινή του άδεια σε μία παραλία, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, ήταν να ξεκινήσει στις 15 Αυγούστου από το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελάς στην Βέροια και να διανύσει την απόσταση 2000 χιλιομέτρων για την σωζόμενη ιστορική μονή της Παναγίας Σουμελάς, έξω από την Τραπεζούντα, μόνο με το ποδήλατό του. «Δεν ήταν το θέμα για μένα τόσο το χριστιανικό. Το ταξίδι είχε ξεχωριστό νόημα για εμένα λόγω του Πόντου. Γεννήθηκα στην Τυφλίδα Γεωργίας. Στην Ελλάδα ήρθα όταν ήμουνα 7-8 χρονών. Σαν Πόντιος ξέρω τον Πόντο, έβλεπα φωτογραφίες και πάντα έλεγα από μικρός, μία φορά θα πάω στην Παναγία Σουμελά στην Τουρκία», είπε ο Γιώργος Λυπηρίδης.
Όλα πήγαιναν καλά με την εκκίνηση να δίνεται ξημερώματα Δεκαπενταύγουστου, από το μοναστήρι της Βέροιας, παρέα φέτος με έναν Θεσσαλονικιό φίλο του, τον Κωνσταντίνο Μαρτζέκη. «Τον Κωνσταντίνο τον προσέγγισα εγώ. Ήμασταν φίλοι από παλιά, και φέτος έτυχε να ταιριάξουν οι άδειές μας. Και αυτουνού του αρέσουν τα μεγάλα ταξίδια, έχει έρθει από την Αθήνα μέχρι την Θεσσαλονίκη με πατίνια. Βέβαια θα ήταν μία πρόκληση για αυτόν τα 200 χιλιόμετρα την ημέρα. Τον είδα από την αρχή λίγο σκεπτικό», μας διηγήθηκε ο Γιώργος Λυπηρίδης.
Ο Κωνσταντίνος Μαρτζέκης, ερασιτέχνης αθλητής με μικρή εμπειρία στο ποδήλατο, γρήγορα φάνηκε ότι δεν θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στον απαιτητικό ρυθμό αυτού του ταξιδιού και λίγο μετά τα σύνορα της Τουρκίας, 600 χιλιόμετρα από την εκκίνηση, εγκατέλειψε. «Ο Κώστας από την δεύτερη ημέρα είχε αρχίσει να κουράζεται, έκανε πιο συχνά στάσεις και την ημέρα που μπήκαμε στην Τουρκία, κοιμηθήκαμε πιο νωρίς γιατί δεν άντεχε άλλο να συνεχίσει. Τον ενοχλούσαν τα γόνατά του και κυρίως η φυσική του κατάσταση. Δεν μπορούσε να βγάλει την ημέρα 200 χιλιόμετρα. Ξέραμε ότι αν συνεχίσουμε με αυτόν τον ρυθμό, δεν θα μπορούσαμε να βγάλουμε το ταξίδι σε δέκα μέρες και θα τελείωνε η άδειά μας. Εκατό χιλιόμετρα πριν την Ραιδεστό, στο Τεκιρντάγ, το συζητήσαμε και το πήρε απόφαση μόνος του να γυρίσει πίσω. Εγκατέλειψε οριστικά την τρίτη μέρα».
Με τον συνποδηλάτη του ασφαλή στο ΚΤΕΛ, στον δρόμο για τον γυρισμό, ο Γιώργος Λυπηρίδης αποφασίζει να συνεχίσει μόνος του το ταξίδι στην ξένη χώρα. «Ξυπνούσα κάθε πρωί στις 4.30. Στις 5.00 ήμουν ήδη πάνω στο ποδήλατο και κατά τις 19.00-20.00, εκεί που σκοτεινιάζει, ξεκινούσα να ψάχνω μέρος για να κοιμηθώ, κάπου που να έχει βρύση για να μπορώ να πλυθώ. Διανυκτέρευα πάντοτε μακριά από πόλεις, συνήθως δίπλα σε παράγκες, πάνω στον δρόμο, που πουλάνε φρούτα και τσάι, συχνό θέαμα στην Τουρκία. Μία βραδιά μόνο δεν πρόλαβα να βγω από την Κωνσταντινούπολη και αναγκάστηκα να κοιμηθώ σε ένα παγκάκι, σε μία πλατεία αλλά ευτυχώς δεν με ενόχλησε κανείς».
Πίσω στην Ελλάδα, η πρώτη αντίδραση των περισσότερων που άκουσαν για αυτό το ταξίδι, ήταν φυσικά η αυθόρμητη απάντηση, που πας εκεί, θα σε φάνε οι Τούρκοι. «Αυτό, νομίζω, είναι καθαρή προκατάληψη», δήλωσε ο ερασιτέχνης ποδηλάτης. «Οι άνθρωποι στον χαρακτήρα είναι σαν τους Έλληνες. Φιλόξενοι, να σου μιλήσουν, άσχετα που δεν ξέρουν αγγλικά, πάντοτε πρόθυμοι να σε βοηθήσουν, ότι και αν τους ζητήσεις. Το τρομαχτικό για μένα ήταν ότι το ταξίδι μου δεν ήταν ένας κύκλος. Απομακρυνόμουν, απλά, συνεχώς από το σπίτι μου και είχα την ανησυχία μήπως πάθαινε κάτι το ποδήλατό μου. Μία φορά που έσπασε η ακτίνα του ποδηλάτου, από το βάρος και από τις λακούβες, πήγα σε δύο ποδηλατάδικα στην Τουρκία και δεν μπόρεσαν να μου την φτιάξουν. Μίλησα στο τηλέφωνο με έναν Βεροιώτη φίλο μου, που έχει ποδηλατάδικο στην πόλη και με τις οδηγίες του μπόρεσα να συνεχίσω».
Το πρωινό της δέκατης εξαντλητικής μέρας, κάνοντας πετάλι μέσα στην κάψα του καλοκαιριού, ο Γιώργος Λυπηρίδης φτάνει επιτέλους στον προορισμό του. «Ανεβαίνοντας το βουνό έβλεπα δέντρα, δέντρα, δέντρα. Η τοποθεσία μοιάζει πάρα πολύ με αυτήν της Βέροιας. Σε κάθε στροφή περίμενα να δω την Παναγία Σουμελά. Και με το που την είδα, ήτανε το κάτι άλλο. Ένιωσα όλα τα συναισθήματα. Με περίμενε εκεί ένας ξεναγός, Τούρκος, παλιός φίλος του πατέρα μου που είχε ζήσει στην Ελλάδα και με την βοήθειά του παρακαλέσαμε τους σεκιούριτι του χώρου και ανάψαμε ένα κερί που είχα φέρει μαζί μου από την Παναγία Σουμελά στην Βέροια. Ο χώρος εκεί ήτανε, δυστυχώς, κλειστός για εργασίες αναστύλωσης».
Τι αποκόμισε όμως από την πρόσφατη εμπειρία του ο νεαρός ποδηλάτης, με έδρα του την Βέροια. «Αν έχεις κάτι στο μυαλό σου, το καλό είναι να το προσπαθήσεις. Από την στιγμή που σε καίει, σημαίνει ότι το θέλεις. Άσχετα αν είναι δύσκολο ή όχι, αν το πετύχεις, αν οι φίλοι σου, οι δικοί σου, σου πουν όχι. Γιατί και εμένα όλοι τι μου είπανε; Όχι. Δηλαδή στην άδειά σου, τι θα κάνεις, θα πας να κάνεις ποδήλατο; Δεν θες να ξεκουραστείς; Χίλια-δυο. Εγώ ήξερα, ότι αφού θέλω να πάω, θα πάω. Όσο να’ναι όμως επηρεάζεσαι. Μερικές φορές το σκεφτόμουνα στο ταξίδι. Τι κάνω εγώ εδώ πέρα, κάθομαι και ποδηλατώ μέσα στην ζέστη, στην μέση του πουθενά. Στο τέλος όμως παίρνεις την ανταμοιβή σου, από την αίσθηση και μόνο ότι πέτυχες κάτι τόσο ωραίο. Από τα μηνύματα που μου έστελναν μετά, μέσω ίντερνετ, οι φίλοι μου και στα τηλέφωνα, μου είπαν όλοι πως καλώς έκανα που ξεκίνησα».
Ο Γιώργος Λυπηρίδης έφτασε στις 24 Αυγούστου στην Τραπεζούντα, ολοκληρώνοντας το ταξίδι των 2000 χιλιομέτρων, ακριβώς σε δέκα μέρες. Στην επιστροφή, ύστερα από μιάμιση μέρα σε υπεραστικά λεωφορεία, τερμάτισε τελικά στην αγκαλιά της οικογένειάς του.
Στεφανία Βερροιώτου
