Ρεπορτάζ - φώτο
Στεφανία Βερροιώτου
Πριν από έναν χρόνο περίπου δέκα παιδιά της Βέροιας αποφάσισαν να φτιάξουν μία πλατφόρμα που θα εξυπηρετεί και θα καλύπτει ότι δεν μπορεί να ενταχθεί στις ήδη οργανωμένες δομές πολιτισμού της πόλης. Διαφημιστικές προβολές για το «Prismatique Project», όπως ονομάστηκε ο χώρος, άρχισαν να εμφανίζονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η επαφή με το κοινό της πόλης ξεκίνησε.
Η παρέα των τριαντάχρονων, πλέον, συμμαθητών από το γυμνάσιο, οι οποίοι επέστρεψαν σταδιακά στην Βέροια, ύστερα από χρόνια μακριά για σπουδές και για απόκτηση εργασιακής εμπειρίας, βρήκαν τους εαυτούς τους να αναρωτιούνται πως θα μπορούσαν να δημιουργήσουν έναν πιο ευέλικτο χώρο στην πόλη, που δεν θα δεσμεύεται, ούτε θα υπόκειται στους κανόνες της οικονομικής επιβίωσης και τις επικρατούσες κοινωνικές τάσεις. Η αρχική ιδέα, η οποία έπεσε στο τραπέζι, τυχαία, ως χαλαρή συζήτηση ανάμεσα σε φίλους, με κοινές αναφορές και γούστα, μετουσιώθηκε γρήγορα στην δημιουργία ενός πολιτιστικού συλλόγου με δεκάδες επισκέπτες και υποστηρικτές.
Δύο από τους διαχειριστές του χώρου η Αναστασία Δίγκα, καθηγήτρια χορού και ο Κωνσταντίνος Θώμογλου, γραφίστας και μουσικός, μας μίλησαν για την ιστορία του Prismatique και το τι προσδοκούν για το μέλλον.
Πώς ξεκίνησε η λειτουργία του Prismatique;
Κ.Θ.: Αρχικά είχαμε στο μυαλό μας να φτιάξουμε έναν χώρο, στον οποίο να ακούμε μουσική, αφού δεν μας κάλυπτε αυτή η πόλη ποτέ. Βρήκαμε τις σωστές εγκαταστάσεις, το τρέξαμε με τα υπόλοιπα παιδιά και ξεκινήσαμε την λειτουργία του Prismatique, στην αρχή με κάποια παρτάκια. Μαζευτήκαμε 20 άτομα, μετά 40, μετά 50. Στην συνέχεια ήρθε η Αναστασία, η οποία ανέλαβε όλα τα performances και τα καλλιτεχνικά και έπειτα ακολούθησε και ο υπόλοιπος κόσμος.
Τι διαχωρίζει το Prismatique από τις υπόλοιπους χώρους πολιτισμού στην πόλη;
Α.Δ.: Το Prismatique δεν έχει μία συγκεκριμένη ταυτότητα. Ένας ζωγράφος, ένας χορευτής ή ένας άνθρωπος ο οποίος θέλει απλά να ακούσει ωραία μουσική, μπορούν να έρθουν εδώ και να βρουν έναν κοινό τόπο να λειτουργήσουν μαζί και ξεχωριστά ο καθένας. Αυτό δεν υπήρχε στην πόλη μας ως ένας χώρος, ο οποίος να μην έχει και κερδοσκοπικό χαρακτήρα, που για εμάς αυτό είναι η βάση μας. Όποια έσοδα προκύπτουν, πηγαίνουν αποκλειστικά στην λειτουργία και στην εξέλιξη του Prismatique.
Τι εκδηλώσεις έχουν φιλοξενηθεί ως τώρα στο Prismatique Project;
Α.Δ.: Διοργανώσαμε μερικά πάρτυ, για την γνωριμία μας με τον κόσμο της πόλης και αρκετές παράπλευρες δράσεις για να τους εξοικειώσουμε με τον χώρο. Φιλοξενήσαμε μία παράσταση ομάδας χορού εφήβων, σε συνεργασία με την σχολή χορού της Σοφίας Αντωνιάδου. Πραγματοποιήσαμε μία φιλανθρωπική έκθεση ζωγραφικής, στην οποία συμμετείχαν γύρω στους δέκα καλλιτέχνες της περιοχής, όπου δημοπρατήθηκαν έργα τους και τα έσοδα πήγαν στην ιατρική κάλυψη μίας γυναίκας από την Βέροια που αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας. Φιλοξενήσαμε μία έκθεση με χειροποίητα αντικείμενα, η οποία πήγε πολύ καλά και έγινε και μία unplugged συναυλία και παρουσίαση δίσκου Βεροιώτη μουσικού.
Πότε επιστρέψατε στην Βέροια;
Κ.Θ.: Το 2012 γυρίσαμε και οι δύο Βέροια.
Πώς είναι για εσάς η ζωή εδώ, από τότε που επιστρέψατε;
Κ.Θ.: Εγώ βρήκα την ζωή εδώ δύσκολη. Η Βέροια ήταν ακριβώς όπως την αφήσαμε. Δεν υπήρχε κάτι διαφορετικό στην πόλη. Έβγαινες έξω, έβλεπες τους ίδιους ανθρώπους, πίνανε τα ίδια ποτά, άκουγες τις ίδιες μουσικές. Όλα ήταν ίδια. Αν ήθελες κάτι διαφορετικό, αναγκαστικά πήγαινες Θεσσαλονίκη.
Α.Δ.: Η αλήθεια είναι ότι εγώ απολαμβάνω την ποιότητα ζωής στην Βέροια. Σίγουρα δυσκολεύομαι πολύ να μιλήσω καλλιτεχνικά, να βρω ανθρώπους με τους οποίους μιλάμε την ίδια γλώσσα, όμως δεν είναι κάτι που με στενοχωρεί. Η Βέροια έχει αναπτύξει την τέχνη και έχει βγάλει πολλούς σημαντικούς καλλιτέχνες. Από την δική μας γενιά, του 87’, μία μεγάλη ομάδα βγήκαμε καλλιτέχνες, όπως ο Μίμης Νικολόπουλος (μουσικός) και ο Αλέξανδρος Ιωσηφίδης (μουσικός - απόφοιτος του London Royal College of Music). Μόνο από την ομάδα χορού, που ήμουν εδώ στην Βέροια, τέσσερα κορίτσια γίναμε επαγγελματίες χορεύτριες. Μιλάμε για 6-7 άτομα που αναδειχθήκανε στον τομέα τους και οι οποίοι επέστρεψαν οι περισσότεροι στην πόλη.
Νιώθετε ελεύθεροι, ως νέοι άνθρωποι, να εκφραστείτε δημιουργικά στην πόλη;
Κ.Θ.: Δεν βοηθάει γενικά η Βέροια. Έχεις να αντιμετωπίσεις τι θα πει ο κόσμος, τι θα κάνει. Οι κακές οι γλώσσες. Η ψυχολογική πίεση δεν βοηθά στο να μπορέσεις να γίνεις δημιουργικός.
Α.Δ.: Εγώ προσπαθώ να δω και τα καλά. Γυρνώντας στην Βέροια, η απομόνωση που ένιωσα, με έκανε να σκεφτώ πιο προσωπικά και να βρω την δική μου γλώσσα. Δημιούργησα γύρω μου τον δικό μου χώρο και εκμεταλλεύτηκα τους ρυθμούς ζωής στην Βέροια, που είναι πολύ διαφορετικοί. Έχω περισσότερο χρόνο να βρω άτομα να δουλέψουμε μαζί, αν και η πορεία μου ήταν μοναχική. Δεν βρήκα κόσμο να με βοηθήσει.
Πώς σχεδιάζετε να λειτουργήσει ενισχυτικά το Prismatique Project στο κομμάτι της δημιουργικής έκφρασης στην πόλη;
Κ.Θ.: Η ιδέα είναι να φιλοξενεί καλλιτέχνες, που δεν τους δίνει άλλος χώρος στην Βέροια την δυνατότητα να προβάλλουν το έργο τους. Ακόμη και αυτούς που η κοινωνία έξω, μπορεί να τους δείχνει με το δάχτυλο.
Α.Δ.: Ψάχνουμε συνεχώς νέα μέλη για τον χώρο, είμαστε ανοιχτοί στο να έρθουν νέα άτομα. Μας ενδιαφέρει η διαφορετικότητα και αυτήν ψάχνουμε. Θέλουμε να μπορούμε να μιλήσουμε με έναν διαφορετικό τρόπο στον κόσμο της Βέροιας και κάπως εναλλακτικά από αυτό που φαντάζεται. Θέλουμε να προσεγγίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και να τους βοηθήσουμε να υλοποιήσουν τις ιδέες τους. Να νιώσει ο οποιοσδήποτε ότι ο χώρος του Prismatique είναι δικός του και είναι ελεύθερος εδώ μέσα να εκφραστεί.
Ποιές είναι οι αντιδράσεις του κόσμου που επισκέπτεται τον χώρο;
Κ.Θ.: Συνήθως έρχεται κάποιος στο Prismatique για να παρακολουθήσει ένα δρώμενο και μετά επιστρέφει με μία δική του ιδέα. Όποιος μπήκε στον χώρο, έφυγε από εδώ χαρούμενος. Είναι μέχρι να κάνει την αρχή, να έρθει, να μιλήσουμε και μετά θα ξαναέρθει σίγουρα. Οι γονείς μας έρχονται και αυτοί. Μας στήριξαν αρκετά. Χαίρονται πολύ που φτιάξαμε κάτι τέτοιο, το οποίο δεν έχει ταμπέλα και έχουμε οργανώσει τόσα πράγματα.
Α.Δ.: Η γειτονιά, γύρω, μας αγκάλιασε και δεν έχουμε ακούσει ποτέ κάτι αρνητικό από κανέναν.
Πώς βλέπετε το δικό σας μέλλον στην Βέροια;
Κ.Θ.: Εγώ ετοιμάζομαι να φύγω Αγγλία. Η πόλη εδώ νιώθω ότι δεν έχει να μου προσφέρει. Θέλω να συνεχίσω να ασχολούμαι με την γραφιστική, η οποία στην Ελλάδα δεν πληρώνει καλά, και να συνεχίσω με την μουσική ως dj. Την Βέροια, αν όλα πάνε καλά στην Αγγλία, θα την σκέφτομαι για τα βαθιά μου γεράματα. Να έρθω μόνο για να πιω έναν ελληνικό καφέ. Πολλές φορές προσπάθησα να κάνω μουσικά πράγματα εδώ και κανείς δεν με βοήθησε. Δεν θέλουν να γίνονται διαφορετικά πράγματα στην πόλη. Γενικά, εγώ δεν μπορώ στην πόλη αυτή.
Α.Δ.: Για μένα η Βέροια είναι το σπίτι μου, εδώ είναι η οικογένειά μου. Ποτέ δεν θα νιώσω σε καμία πόλη και σε καμία χώρα, όπως νιώθω στην Βέροια. Την αγαπώ. Πάντα σκέφτομαι την Βέροια πολιτισμικά και πως θα μπορούσα να βοηθήσω. Και στην Αθήνα να ζούσα, θα υπήρχαν πράγματα που θα αγαπούσα και θα μισούσα. Είναι δύσκολο να κάνεις πειραματικά καλλιτεχνικά δρώμενα στην Βέροια αλλά, αν έχεις διάθεση, μπορεί να γίνει. Ο πειραματισμός αφορά πάντοτε, ούτως η άλλως, ένα πολύ μικρό κομμάτι του κόσμου. Εμένα ο πειραματισμός με έκανε έναν άλλο άνθρωπο, πιο ανοιχτό. Θα γελάσεις αλλά εγώ ζω αυτήν την στιγμή σε ένα πρώην κατάστημα, το οποίο έχω μετατρέψει σε σπίτι. Παλιότερα, στα δεκαεφτά μου, δεν θα σκεφτόμουν ποτέ ότι θα έκανα αυτήν την επιλογή. Οι δυσκολίες ίσως είναι και αυτές που μπορούν να μας κάνουν πιο δημιουργικούς.
Το Prismatique Project θα το βρείτε ανοιχτό στο κοινό, τις απογευματινές ώρες, στην οδό Πιερίων 3.
