Γράφει ο
Παναγιώτης
Παπαδόπουλος
Φιλόλογος
ΜΕΡΟΣ Η
«ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ» Μακεδονομάχος
«Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης» (Όμηρ Ιλ, Μ243)
Ήταν 15 Αυγούστου του 1959, γιορτή της Παναγίας, όταν με τη μνηστή μου (γυναίκα μου) Αλεξάνδρα-(Σάντα) Μπίτση από τη Θεσσαλονίκη επισκέφτηκα τη γενέτειρά της, τους Ευζώνους-Κιλκίς. Δίπλα φαίνονταν τα σύνορα, της τότε Γιουγκοσλαβίας και αυτό μου έκανε εντύπωση. Εκεί μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω τους συγγενείς της Σάντας (έτσι την ονόμασαν οι Πόντιοι του χωριού). Όλοι τους ήταν άνθρωποι αγνοί και βαθιά θρησκευόμενοι. Μου θύμισαν τους Ακρίτες του Πόντου. Μεταξύ αυτών ήταν και ο θείος Χρήστος, αδελφός της πεθεράς μου. Ο Χρήστος είχε μια ιδιαιτερότητα στην επικοινωνία του με τους ανθρώπους. Όταν άκουσε ότι είμαι τεταρτοετής φοιτητής στο ΑΠΘ, οδήγησε τη συνομιλία μας για παλιές ιστορίες. Γρήγορα γίναμε φίλοι και τον επισκεπτόμουν τακτικά. Κατάλαβα, ότι βρισκόμουν σε σπίτι Μακεδονομάχου. Πολλές φορές μου διηγήθηκε με περηφάνια για τη δράση του πατέρα του, του Καπετάν Μιχάλη. Μου εξηγούσε ότι το περισσότερο ιστορικό υλικό για το Μακεδονικό Αγώνα το έστειλε ο ίδιος στην Πινελόπη Δέλτα. Ήταν γεγονότα που άκουσε από τον πατέρα του. Το παράπονο του ήταν ότι η συγγραφέας στο βιβλίο της «Στα μυστικά του Βάλτου» αναφέρεται πολλές φορές για τον Καπετάν Μιχάλη, χωρίς να αναγράφει και το επίθετο που ήταν Μιχαήλ Σιωνίδης. Ήταν γνωστός στην περιοχή του Γευγελή αλλά και στην Κ. Μακεδονία όπου έδρασε. Μου έδειξε στον τοίχο τα βραβεία και τους τιμητικούς τίτλους που είχε ο πατέρας του από το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης.
Έξω από την Αξιούπολη βρίσκεται το «ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗ ΣΙΩΝΙΔΗ» Αριστερά της εισόδου η προτομή του με την επιγραφή «ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ» από τους Ευζώνους Κιλκίς. Μακεδονικός Αγώνας - (1904-1908 ). Σήμερα βέβαια το στρατόπεδο δε λειτουργεί, όπως και πολλά άλλα. Ο Καπετάν Μιχάλης θα παραμένει εκεί φύλακας των ονείρων της Μακεδονίας. Στο Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα στη Θεσσαλονίκη υπάρχει μεγάλη φωτογραφία του συνοδευόμενη με σύντομο βιογραφικό για τη δράση του και για τους τίτλους επιβράβευσης.
Ο Καπετάν Μιχάλης κατάγονταν από τη Μπογδάντσα, κωμόπολη κοντά στη Γευγελή. Όλη η πολυμελής οικογένειά του συμμετείχε του στο Μακεδονικό Αγώνα. Το αντάρτικο το ξεκίνησε το 1902, όταν πληροφορήθηκε ότι οι Βούλγαροι κομιτατζήδες δολοφονούσαν τους Έλληνες ιερείς και προκρίτους του χωριού του. Η συμπεριφορά των Βουλγάρων τον οδήγησαν στη συγκρότηση μιας ομάδας ανταρτών της οποίας ως οπλαρχηγός με την αποφάση να υπερασπιστεί τους Έλληνες χριστιανούς. Ο Γάλλος δημοσιογράφος και διπλωματικός εκπρόσωπος της χώρας του στην Ελλάδα M. Paillares αναφέρει τα ονόματα των αρχηγών στη Μπογδάντσα, περιοχή της Γευγελής. «Στην Μποδάντσα έδρασαν το 1904 οι ένοπλες ελληνικές ομάδες του Λεωνίδα Παπαμαλέκου και του Μανώλη Κατσίγαρη με υπαρχηγούς τον Γ.Δοϊτσίνη από το Ματζίκοβο(Εύζωνοι) και τον ντόπιο Μιχάλη Σιωνίδη». 1
Ιδιαίτερη αναφορά για το Μακεδονικό Αγώνα της Κεντρικής Μακεδονίας στη δράση του με φωτογραφίες του Καπετάν Μιχάλη Σιωνίδη κάνει ο αγαπητός συνάδελφος και φίλος συμπολίτης μας δρ. κ Αντώνης Κολτσίδας στο πολυσέλιδο και σπουδαίο έργο του της Ιστορίας της Βέροιας.2
Ο καθηγητής Κ. Βακαλόπουλος αναφέρεται στη συνεργασία του Καπετάν Μιχάλη με το προξενείο Θεσσαλονίκης και ότι βοήθησε στη συστηματική οργάνωση του αντάρτικου κινήματος στο Βιλαέτι της Θεσσαλονίκης. Μεταξύ των ονομάτων αναφέρονται και τα ονόματα των Μιχάλη Σιωνίδη και Δοϊτσίνη που «δημιούργησαν κλίμα ευφορίας στου καταπτοημένους ελληνικούς πληθυσμούς , οι οποίοι δεν πίστευαν στα μάτια τους για τη μεγάλη αλλαγή που είχε έλθει.»3
Συνεργάστηκε με το Γ’ Σώμα Στρατού και έλαβε μέρος σε πολλές μάχες όλο το διάστημα του Μακεδονικού Αγώνα από το 1902-1908. Για τους αγώνες του στην πατρίδα τού απονεμήθηκε το Αναμνηστικό Μετάλλιο « εις την κατηγορίαν των ομαδαρχών υπ’ αύξοντα αριθ. του πίνακος 130» Τιμήθηκε με τον «ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΣΤΑΥΡΟ» από το Βασιλιά Κωνσταντίνο για την ανδρεία του στη μάχη του Σκρά- Κιλκίς κατά τη διάρκεια του Β’ Βαλκανικού Πολέμου όπου και τραυματίστηκε. 4.
Μετά την απελευθέρωση της Μακεδονίας εγκαταστάθηκε οικογενειακώς στο Ματσίκοβο. Εκείνο όμως για το οποίο θαυμάστηκε ήταν το γεγονός με τους τσολιάδες. Νύχτα πέρασε τα σύνορα της Βουλγαρίας με την ομάδα του και έφερε στο χωριό τα 9 πτώματα των ευζώνων του φυλακίου των συνόρων που δολοφόνησαν οι Βούλγαροι. Τους ενταφίασε στην πλατεία του χωριού του και με πρωτοβουλία του το χωριό μετονομάστηκε σε Εύζωνοι. Έτσι καθιερώθηκε στη μνήμη των ευζώνων η μοναδική είσοδος στα σύνορα της χώρας μας να φυλάσσεται από ευζώνους. Ποιος το γνωρίζει όμως, αυτό? Ούτε και οι φρουροί. Σε κάποια επίσκεψή μου έδωσα την εφημερίδα «ΛΑΟΣ» για πληροφορίες στους επισκέπτες - τουρίστες.
Βιβλιογραφία.
1.«Η μακεδονική θύελλα »Τα πύρινα χρόνια 1903-1907. του Μ. Παγιαρές σελ.104 εκδόσεις τροχαλία.2.»ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΕΡΟΙΑΣ» του Αντώνη Κολτσίδα τόμος Α σελ. 461 εκδόσεις των Αδελφών Κυριακίδη.3. «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» Ιστορία του Βόρειου Ελληνισμού. του Κ. Βακαλόπουλου σελ. 457 εκδόσεις των Αδελφών Κυριακίδη. 19924.Εφημερίδα ΛΑΟΣ.14 Οκτωβρίου 2007 σελ. 13.
Συνεχίζεται
