Λέξεις μετανοιωμένες, κουρασμένες.
Τόσες περισπωμένες πάνω τους
και παρ` όλα αυτά…!
Και στη Πόλη;
Συνεχώς περπατούν.
Τρώνε σπόρια,
μερικοί ψωνίζουν απορίες,
άλλοι μαρμελάδες, ζυμαρικά, κονσέρβες
και μια διαρκής χειραψία της νύχτας διακρίνεται,
με το ΛΙΓΟ του Κόσμου, που λέει η Δημουλά…
Οι Έλληνες είναι ένας λαός
ο οποίος κάνει συνεχώς διακοπές στην Ελλάδα.
Αγοράζουν απ` τον Οκτώβριο,
παρελάσεις, σημαιούλες,
και η Τροχαία είναι επιεικής.
Τα…δεν πειράζει, δεν πειράζει στο φόρτε τους.
Ιστορικό δάνειο απολύμανσης της καθημερινότητας.
Θάρθει μια μέρα
που τα καράβια θα φύγουν απ` την θάλασσα
τα μαθηματικά θα νοικιάζουν στην γειτονιά της λογοτεχνίας
και ο χειμώνας θα τραγουδά τα παράνομα της Άνοιξης.
Σκέφτομαι πόσο τρυφερό,
να βλέπεις τις ασίγαστες επιθυμίες του Αμετανόητoυ.
Φτάνει, φτάνει πια να μετράς
την διάμετρο του καλοκαιριού,
τα ροζ παράθυρα των κοριτσιών,
τις πέτρες που ξεχάσαν τους γονείς τους,
την Αμάλθεια που ο Δίας, άιιιιντε να μην πω...
Οι «εξώπλατες» ερωτήσεις μ` αρέσουν.
Γιατί τα πουλιά πετούν και δεν πηγαίνουν με το τραίνο;
Γιατί η αγάπη βγαίνει βόλτα χωρίς φράγκο στην τσέπη της;
Γιατί οι Έλληνες τραγουδούν τα βράδια
…χάρτινο το φεγγαράκι….
συγχωρώντας τους αστροναύτες που το πάτησαν…;
Γιάννης Ναζλίδης
7 Σεπτεμβρίου 2019
