Τόσα χρόνια δεν μπόρεσε το εργατικό κίνημα ενωμένο να κατέβει σε κινητοποιήσεις και να διεκδικήσει. Το κάθε συνδικαλιστικό «παρακλάδι» την δική του πορεία, την δική του απεργία, τους δικούς του περιχαρακωμένους λιγοστούς αγωνιστές. Και γιατί είναι λιγοστοί; Γιατί στην πλειοψηφία τους οι εργαζόμενοι δεν θέλουν κομματική ταμπέλα για να κατέβουν στην πορεία. Πόσο μεγαλύτερη ανταπόκριση και συμμετοχή θα υπήρχε στις κινητοποιήσεις, αν ακομμάτιστα με μπροστάρη τα προβλήματα της εργατικής τάξης υπήρχε κοινό κάλεσμα από όλες τις συνδικαλιστικές παρατάξεις ; Και αν αυτό είναι ουτοπικό, τότε είναι ρεαλιστικό με 20 άτομα πορεία να ταρακουνήσεις και να ανατρέψεις την κατάσταση; Δυστυχώς όμως ήρθαν και τα χειρότερα… Γιατί εκτός από το ψυχροπολεμικό κλίμα που ανέκαθεν υπήρχε μεταξύ των συνδικαλιστάδων, ήρθαν οι τελευταίες ανακοινώσεις που «σφάζονται» ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ, με εκτόξευση οβίδων και όλμων, περί μαφίας, υπονόμευσης κλπ. Μια από τα ίδια σε ενισχυμένη δόση με απεργία στις 24 το ΠΑΜΕ, ΑΔΕΔΥ και στις 25 η ΓΣΕΕ. Τα αποτελέσματα προδιαγεγραμμένα, όπως και η απογοήτευση των εργαζομένων…
Φτωχότερη η Ημαθία χωρίς τον Αποστόλη Βεσυρόπουλο
Η σοκαριστική είδηση του αιφνίδιου θανάτου του...
