Γράφει ο Παναγιώτης
Παπαδόπουλος
Φιλόλογος
Την 25η Μαρτίου 2021 συμπληρώ-
νονται 200 χρόνια από την έναρξη του
μεγάλου ξεσηκωμού των Ελλήνων για
τη διεκδίκηση της ελευθερίας. Ήταν ένας
αγώνας σκληρός και αδυσώπητος. Α-
παιτούσε από ένα λαό βασανισμένο από
την σκλαβιά 400 χρόνων μαρτυρικής
ζωής. άφθονο αίμα και πολλές θυσίες
στο βωμό της ελευθερίας. Οι επαναστάτες Έλληνες ύστερα από
πολλές μάχες και μακροχρόνιο πόλεμο απελευθέρωσαν ένα
κομμάτι του Ελληνισμού της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που είναι
ελεύθερο να αποφασίζει για την τύχη του.
Δυστυχώς στην εποχή που ζούμε, κάποιοι ανιστόρητοι αν-
θέλληνες προσπαθούν να αλλοιώσουν το νόημα της Ελληνικής
Ιστορίας με την απαξίωση των πολεμικών γεγονότων και των
πρωταγωνιστών του πολέμου το 1821. Αγνοούν ότι η Επανά-
σταση του 21 έγινε η αφετηρία της ελευθερίας του νέου ελληνικού
κράτους και στη συνέχεια αύξηση των συνόρων του στις σημερι-
νές της διαστάσεις. Επιδιώκουν, να αλλοιώσουν την αξιοπιστία
της ιστορίας με την αποψίλωση του νοήματος των θυσιών των
ηρώων αγωνιστών και τη μεγάλη τους προσφορά στην πα-
τρίδα κατά την κρισιμότερη περίοδο από το1821μέχρι το1830.
Δεν αντιλαμβάνονται οι υπεύθυνοι ηγέτες του λαού ότι ο αγώνας
εκείνος για τους Έλληνες μέχρι σήμερα είναι βίωμα και κατάθε-
ση ψυχής. Αυτό δεν αλλάζει με τίποτα. «Αιδώς Αργείοι.» Εθνική
ντροπή!
Δυστυχώς όμως η απαξίωση αυτή των πρωταγωνιστών
υπήρξε και κατά την περίοδο του πολέμου το 1821. Οι προσω-
πικές διαφορές μεταξύ των οπλαρχηγών και οι διαφορετικές
αντιλήψεις τους με τους ηγέτες των κομματικών παρατάξεων
της επαναστατημένης Ελλάδας έγιναν αιτία της επάρατης διχό-
νοιας με τις δυσάρεστες συνέπειες στη συνέχιση του αγώνα.
Θύματα αυτής της διχόνοιας ήταν η απαξίωση ακόμα και η φυ-
λάκιση πολλών οπλαρχηγών. Αλλά και όταν τελείωσε νικηφόρα
η επαναστατική περίοδος το κακό συνεχίστηκε. Θύμα αυτής της
νοσηρής κατάστασης ήταν ένας από τους πρωτεργάτες του α-
πελευθερωτικού αγώνα ενάντια στον οθωμανικό ζυγό: Ο Νικήτας
Σταματελλόπουλος( Νικηταράς).
Έλαβε μέρος σε πολλές μάχες μαζί με τον Κολοκοτρώνη (ο
οποίος ήταν θείος του, έχοντας παντρευτεί την αδερφή της μητέ-
ρας του),με τον Παπαφλέσσα, με το γενναίο Ανδρούτσο, με τον
ανδρείο Καραϊσκάκη και με τον αγνό πολεμιστή Γιάννη Μακρυ-
γιάννη. Οι σπουδαιότερες μάχες που έλαβε μέρος και αναδεί-
χθηκε ήρωας ήταν οι εξής: Στην Καλαμάτα, στη μάχη των Δολια-
νών, στην άλωση της Τρίπολης, στα Δερβενάκια, Η μάχη όμως,
που τον ανέδειξε ήταν στο Βαλτέτσι, έξω από την Τρίπολη(Μάιος
του 1821) με 200 ομοεθνείς του στέκεται απέναντι σε 6000 Τούρ-
κους. Εκεί είναι που τους καταφέρνει ανυπολόγιστες ζημιές, και
παίρνει ως παράσημο το προσωνύμιο «Τουρκοφάγος». που το
φέρει επάξια και μετά τον πόλεμο μέχρι το τέλος της ζωής του.
Γεννήθηκε στη Μεγάλη Αναστάσοβα της Μεσσηνίας, στα
1787. Από μικρό παιδί ζει τον πόλεμο των Κλεφτών πρώτα στην
ιδιαίτερη πατρίδα του τη Μεσσηνία. Σεμνός και ταπεινός, δεν κυ-
νήγησε ποτέ τη δόξα ούτε και τα χρήματα. Είναι χαρακτηριστικό
πως ποτέ του δεν έλαβε λάφυρα, αν και είχε πολλές ευκαιρίες.
Ήταν ένας από τους σημαντικότερους αγωνιστές της Επανάστα-
σης του 1821. Θεωρείται βέβαιο ότι συντηρούσε δικό του σώμα
ενόπλων με άνδρες που προέρχονταν από διάφορα μέρη της
Ελλάδας.
Οι τιμητικές διακρίσεις είναι πολλές για τις υπηρεσίες
που προσέφερε στον υπέρ Ανεξαρτησίας των Ελλήνων αγώνα,
μετά την ίδρυση του Νεοελληνικού Κράτους έλαβε:/1. Το 1834
του απονέμεται ο βαθμός του Συνταγματάρχη του Τακτικού Στρα-
τού /2. Στις 18 (30) Σεπτεμβρίου 1835 εγκρίθηκε η απονομή του
Αργύρου σταυρού του Αγώνα (Αργυρού Αριστείου). Το σχετικό
δίπλωμα υπογράφηκε από τη Βασίλισσα Αμαλία και τέθηκε η
ανάγλυφη Μεγάλη του Κράτους Σφραγίδα, στις 20 Φεβρουαρίου
(3 Μαρτίου)1836./3. Στις 23 Ιανουαρίου 1835 με Β. Δ, τιμήθηκε με
τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Σωτήρος . 4. Το 1843 προάγεται
από Συνταγματάρχης σε Υποστράτηγο -5. Το 1847 διορίστηκε
Γερουσιαστής. Διετέλεσε Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων για
να του δοθεί σύνταξη. Η σύνταξη του ,βέβαια, είναι πενιχρή για
να συντηρήσει τη γυναίκα του και τα τρία του παιδιά. Αυτό τον
ανάγκασε να απλώσει το χέρι του. Και το κάνει με την ευλογία του
κράτους για την σύσταση του οποίου στάθηκε βασικός πυλώνας:
Ο δήμος Πειραιά είναι αυτός που του δίνει ειδική άδεια και μια
συγκεκριμένη θέση για να επαιτεί κάθε Παρασκευή.
Δεκέμβριος του 1841. Κάποιος ξένος(Ρώσος Πρεσβευτής)
τον πλησιάζει. Στις ερωτήσεις του ξένου αποφεύγει να εκδηλω-
θεί. Κάποια στιγμή ο ξένος φεύγει και του αφήνει κάποιο πουγκί
διακριτικά με χρήματα. Η υπερηφάνεια του Νικηταρά δεν του
επιτρέπει να το δεχθεί και σπεύδει να το επιστρέψει .
Πέθανε το 1849, σε ηλικία 69 ετών. Σε ένα καλυβόσπιτο μιας
καρβουναποθήκης κοντά στο λιμάνι, όπου τον είχε μαζέψει ένα
από τα παλιά του παλικάρια. Πάνδημη η κηδεία του, τρανοί οι
επικήδειοι που εκφωνήθηκαν, πολύς ο λαός, πολλοί και οι επίση-
μοι.
Πηγές: Σ.Τρικούπης,τ.3ος. -Ιστορία των Ελλήνων τ.9ος-
NATIONAL GEOGRAPHIC.«Ο ξεσηκωμός του Γένους 1821»
