Ξέρω κι εγω;
Μπορεί να μην είναι ακόμη η ώρα.
Ένα μήνα κλειστοί και
υπάρχει φόβος να συναντήσουμε τους εαυτούς μας.
Τι κάνεις; Καλά;
Πως με θυμήθηκες;
Τόσες δουλειές, τόσες υποχρεώσεις,
τόσα διαφυγόντα συναισθήματα,
τόσες χαμένες υποσχέσεις.
Στο Δημοτικό αποφεύγαμε το φθινόπωρο!
Όλοι με τον Ιούλιο και τις μέλισσες είμασταν.
Τίποτα δεν πάθανε αυτές.
Συνεχίζουν το
ζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ…..
παρά που έγινε ο Κόσμος έτσι.
Ευτυχώς όμως. Ευτυχώς,
που ακόμα ξέρει να μας παρηγορεί η Ανατολή.
μέχρι
να γραφτεί ένα καινούργιο παραμύθι.
Μια φορά κι έναν καιρό….
Γιάννης Ναζλίδης
14 Νοεμβρίου 2020
