Δεν θέλει κανένας μας να πιστέψει ότι ο Φώτης Καραβασίλης δεν είναι πια στην ζωή. Πώς είναι δυνατό ένας γεννημένος αγωνιστής να έχασε την σημαντικότερη μάχη για την ίδια του τη ζωή; Μάχη άνιση όπως αποδείχθηκε. Πώς είναι δυνατό να φύγει από την ζωή ένας τόσο ζωντανός άνθρωπος; Ο Φώτης που χαιρόταν να τον αναφέρουν μόνο με το μικρό του όνομα ακόμη και άνθρωποι μικρότερης ηλικίας. Αυθόρμητος, με μυαλό «ανοιχτό βιβλίο» και καρδιά μπαχτσέ που χωρούσε όλο τον κόσμο. «Πάνω απ’ όλα ο άνθρωπος Ζησάκο», συνήθιζε να μου λέει και προς τούτο ήταν τόσο προσιτός και αγαπητός σε όλους. Ανήσυχος πάντα, νοιαζόταν όχι μόνο για τους δικηγόρους, αλλά τους συμπολίτες του, για ολόκληρη την κοινωνία, που αγωνιζόταν ακόμη να την αλλάξει.
Θυμάμαι την πρώτη γνωριμία μας, εγώ μαθητής στις καταλήψεις του τότε 1ου Γενικού Λυκείου στο κτίριο του νυν Δημαρχείου Βέροιας το 1991 και ο Φώτης αντιδήμαρχος ήρθε από ενδιαφέρον να μας μιλήσει για να βρεθεί λύση. Χειμαρρώδης, όπως εξακολουθούσε να είναι μέχρι το τέλος, μιλούσε απλά, απευθυνόμενος κατευθείαν στο συναίσθημα, αφού και ο ίδιος ήταν βαθιά συναισθηματικός και απεχθανόταν τις ξύλινες κουβέντες. Ο δικηγόρος, ο πρόεδρος, ο πολιτικός, που είχε την σεμνότητα και την ταπεινότητα να ακούει από ένα μικρό παιδί μέχρι έναν αγράμματο και να μαθαίνει από αυτούς.
Φώτη, θα λείψεις από την οικογένειά σου, από τους φίλους και τους συναδέλφους σου γιατί πάνω απ’ όλα ήσουν ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
Καλό σου ταξίδι φίλε…
Ζήσης Μιχ. Πατσικας
