Εμένα
δεν μ` αρέσουν τα Κυριακάτικα απογέματα.
Μεγάλες,
κουρασμένες υπηρέτριες των εβδομάδων
μοιάζουν.
Να πω την αλήθεια,
ούτε και οι βόλτες με τις βάρκες
με τα κόκκινα κουπιά και τ` Ατλαντικά
όνειρα.
Κι` αυτά δεν μ` αρέσουν.
Τάχα θα πιάσουν την γοργόνα! Σιγά!
Μονάχα γυμνές αστροφεγγιές ψαρεύουν.
Γι` αυτό
θα φύγω απ` τις στιλπνές λέξεις
που γυαλίζουν τα ποιήματα.
Θα πάω στην κρυφή αγκαλιά των αποριών.
Εκεί που μονάζουν ανήλικα ερωτήματα.
Εκεί που ζουν φωνήεντα ακατέργαστα
και είναι γεμάτες δολώματα
οι ματιές των ερωτευμένων.
Στη χώρα
που ζουν οι λέξεις που δεν μετάνιωσαν.
Σ` αυτήν
που δεν υπακούει σε κανένα εξαρτάται
και δεν οφείλει τίποτε στη λύπη,
ούτε στο ΠΑΝΤΑ,
που κούρασε πολύ
τους δρομείς του στιγμιαίου
και την μελωδική γραμμή της ΖΩΗΣ.
Είναι μεγάλη η Κυριακή
και το λυπημένο της απόγευμα
για μας
τους Καθημερινούς ανθρώπους.
Γιάννης Ναζλίδης
