Το θέμα της Έκθεσης, βέβαια, ήταν εξαιρετικό. Γιατί σου έδινε την ευκαιρία να πεις θεωρητικά πώς το σχολείο καλλιεργεί τη δημιουργικότητα, ακριβώς επειδή στην πράξη δεν το κάνει. Ήταν σαν να ζητάς από φυλακισμένους να γράψουν έκθεση για την ελευθερία!
Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο: ένα εκπαιδευτικό σύστημα που έχει μετατρέψει τους μαθητές σε μηχανές αποστήθισης, να μιλάει για την ανάγκη «σκέψης έξω από το κουτί». Ποιο κουτί όμως; Εκείνο που το ίδιο έχτισε, έκλεισε τους μαθητές μέσα και πέταξε και το κλειδί.
Και εν τέλει, ποιος μαθητής της Γ’ Λυκείου έχει χρόνο και ψυχικό σθένος να σκεφτεί δημιουργικά; Όταν το πρόγραμμα του μοιάζει με πρόγραμμα CEO πολυεθνικής, η πίεση και οι υποχρεώσεις είναι τόσες που ακόμη και ο Αϊνστάιν θα ζοριζόταν ανάμεσα σε φροντιστήριο, ιδιαίτερο, προσομοίωση test και ύλη Φυσικής.
Αλλά κάπου εδώ φαίνεται και το ελληνικό ταλέντο. Ακόμα και μέσα σ’ αυτή την ακραία υποκρισία, οι μαθητές κατάφεραν να δώσουν θεωρητικές έως και φανταστικές απαντήσεις για ένα πράγμα που ποτέ κανείς δεν τους έμαθε στην πράξη. Και αν αυτό δεν είναι δημιουργικότητα μέσα στο παράλογο, τότε δεν ξέρω τι είναι.
Το μόνο που μένει, λοιπόν, είναι να περιμένουμε το θέμα του χρόνου. Ίσως κάτι για το πώς το σχολείο μαθαίνει στα παιδιά να διαχειρίζονται το άγχος — ενώ τους έχει κάνει κανονικό master πάνω του.
Πάντα τέτοια, Υπουργείο. Συνεχίστε το αυτοτρολάρισμα. Σας πάει.
Η «Δικτατορία» του πλαστικού χρήματος
Λοιπόν είπε το κράτος να εκσυγχρονιστεί και να πατάξει...
