Η κυβέρνηση βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μια φάση πολιτικής αστάθειας που αποτυπώνεται όχι τόσο στις δημοσκοπήσεις που παραμένει σταθερά πρώτη και με διαφορά, αλλά στα ίδια τα σπλάχνα της. Τα συνεχή αυτογκόλ, οι λανθασμένοι χειρισμοί και η φθορά της εξουσίας έχουν ξυπνήσει συζητήσεις για ανασχηματισμό, ενώ ολοένα και περισσότεροι μιλούν ψιθυριστά για πιθανότητα πρόωρων εκλογών. Η κυβέρνηση μοιάζει να χάνει τον βηματισμό της, ειδικά στα εσωτερικά θέματα ακρίβειας και διαφθοράς, αυξάνοντας την κοινωνική δυσαρέσκεια και τη φθορά του πολιτικού κεφαλαίου που κάποτε φάνταζε στέρεο.
Ο ανασχηματισμός, στην παρούσα συγκυρία, μπορεί να είναι και δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία μπορεί να λειτουργήσει ως κίνηση επαναφοράς, να δείξει ανανέωση και πολιτική αφύπνιση, στέλνοντας μήνυμα πως ο Πρωθυπουργός παραμένει κυρίαρχος του παιχνιδιού. Από την άλλη, όμως, ελλοχεύει ο κίνδυνος να εκληφθεί ως παραδοχή αποτυχίας ή πανικού, ιδίως αν γίνει υπό το βάρος πίεσης και δημοσκοπικής κάμψης. Οι αλλαγές προσώπων χωρίς σαφή αλλαγή πολιτικής ρότας μοιάζουν με επικοινωνιακή «βιτρίνα» που δεν πείθει.
Εκτιμώ ότι τα συνεχή αυτογκόλ δεν είναι σύμπτωση, αλλά ένδειξη κόπωσης και εσωτερικών αντιφάσεων. Η εικόνα και το αφήγημα της σταθερότητας έχει κλονιστεί και οι πολίτες δείχνουν ολοένα λιγότερη ανοχή σε κυβερνητικά λάθη, ενώ παράλληλα οι αντιδράσεις μέσα στη Ν.Δ. φανερώνουν ότι η εσωτερική συνοχή δεν είναι δεδομένη.
Παράλληλα τα σενάρια πρόωρων εκλογών κερδίζουν έδαφος, όχι τόσο ως άμεση πρόθεση του Μεγάρου Μαξίμου, αλλά ως ενδεχόμενο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως πολιτικός αιφνιδιασμός και διέξοδο σε περίπτωση περαιτέρω κυβερνητικής φθοράς με δεδομένη την μεγάλη διαφορά από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ωστόσο, οι πρόωρες κάλπες θα συνιστούσαν πράξη υψηλού ρίσκου, καθώς θα διεξάγονταν σε ένα κλίμα δυσφορίας και απουσίας πολιτικής συνοχής.
Πιστεύω ότι το επόμενο τρίμηνο θα καθορίσει πολλά. Εάν οι διορθωτικές κινήσεις στα θέματα καθημερινότητας και πάταξης διαφθοράς είναι ουσιαστικές με σχέδιο, η κυβέρνηση μπορεί να αναστρέψει το βαρύ κλίμα. Εάν όμως κινηθεί επιφανειακά, επιλέγοντας τον δρόμο των εντυπώσεων, τότε τα σενάρια εκλογών θα πάψουν να είναι φήμες και θα μετατραπούν σε πολιτική αναγκαιότητα. Γιατί και τα όρια της πολιτικής ανοχής και αντοχής δεν είναι ανεξάντλητα…
Ζήσης Μιχ. Πατσίκας
Εκτιμώ ότι τα συνεχή αυτογκόλ δεν είναι σύμπτωση, αλλά ένδειξη κόπωσης και εσωτερικών αντιφάσεων. Η εικόνα και το αφήγημα της σταθερότητας έχει κλονιστεί και οι πολίτες δείχνουν ολοένα λιγότερη ανοχή σε κυβερνητικά λάθη, ενώ παράλληλα οι αντιδράσεις μέσα στη Ν.Δ. φανερώνουν ότι η εσωτερική συνοχή δεν είναι δεδομένη.
Παράλληλα τα σενάρια πρόωρων εκλογών κερδίζουν έδαφος, όχι τόσο ως άμεση πρόθεση του Μεγάρου Μαξίμου, αλλά ως ενδεχόμενο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως πολιτικός αιφνιδιασμός και διέξοδο σε περίπτωση περαιτέρω κυβερνητικής φθοράς με δεδομένη την μεγάλη διαφορά από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ωστόσο, οι πρόωρες κάλπες θα συνιστούσαν πράξη υψηλού ρίσκου, καθώς θα διεξάγονταν σε ένα κλίμα δυσφορίας και απουσίας πολιτικής συνοχής.
Πιστεύω ότι το επόμενο τρίμηνο θα καθορίσει πολλά. Εάν οι διορθωτικές κινήσεις στα θέματα καθημερινότητας και πάταξης διαφθοράς είναι ουσιαστικές με σχέδιο, η κυβέρνηση μπορεί να αναστρέψει το βαρύ κλίμα. Εάν όμως κινηθεί επιφανειακά, επιλέγοντας τον δρόμο των εντυπώσεων, τότε τα σενάρια εκλογών θα πάψουν να είναι φήμες και θα μετατραπούν σε πολιτική αναγκαιότητα. Γιατί και τα όρια της πολιτικής ανοχής και αντοχής δεν είναι ανεξάντλητα…
Ζήσης Μιχ. Πατσίκας
