Πριν ένα χρόνο, σε μια από τις τακτικές συνεδριάσεις του ΔΣ, ανάμεσα σε διάφορες σκέψεις για δράσεις, ακούστηκε η Urbanact και το πρόγραμμά της "Ζωγραφίζοντας σχολικά κτίρια". Το ραντεβού ανανεώθηκε ώστε να μαζέψουμε πληροφορίες, να έχουμε μια πρώτη επαφή μαζί τους και είπαμε... "Θα το ξανασυζητήσουμε". Στην επόμενη συνεδρίαση είχαμε κάτι περισσότερο και αποφασίσαμε να το πάμε ένα βήμα παραπέρα .... δειλά στην αρχή. Μήνα με το μήνα η δειλία αντικαταστάθηκε από ενθουσιασμό, συνεχείς επικοινωνίες με τον Υπεύθυνο της Urbanact.
Όταν συνειδητοποιήσαμε ότι μπορεί και να τα καταφέρουμε ξεδιπλώσαμε τις σκέψεις και τα σχέδια στη Διεύθυνση και στο Διδακτικό προσωπικό του Σχολείου μας, οι οποίοι ενθουσιάστηκαν με αυτή τη δράση χωρίς κανένα ενδοιασμό. Ήταν πάντα αρωγοί σε κάθε έγγραφο, σε κάθε επαφή. Για να πραγματοποιηθεί όμως χρειαζόταν να καλύψουμε και το κόστος. Βγήκαμε λοιπόν στο κυνήγι αναζήτησης χρημάτων.
Οι πρώτοι που βοήθησαν από το υστέρημά τους ήταν οι ίδιοι οι γονείς. Αυτοί που πάντα βρίσκονται εκεί για να καλύψουν τις ανάγκες των παιδιών τους. Τώρα πια δεν μπορούσαμε να υποχωρήσουμε. Είχαμε δώσει μια υπόσχεση στους γονείς, στους εκπαιδευτικούς, στους εαυτούς μας, μα πάνω απ΄ όλα στα παιδιά. Μετρούσαμε τα χρήματα και βλέπαμε πως δεν μπορούσαν να φτάσουν.
Ο Δήμος ήταν ο επόμενος σταθμός.... Νέες επαφές, νέα έγγραφα, πιο συγκεκριμένα, με το προβλεπόμενο κοστολόγιο, με ημερομηνίες, με κωδικούς χρωμάτων, πολλών χρωμάτων .....Ώσπου έφτασε η στιγμή που η πρότασή μας εγκρίθηκε από το Δημοτικό Συμβούλιο.
Τώρα πια ήμασταν τόσο κοντά... Όλες οι υπόλοιπες λεπτομέρειες (καθόλου αμελητέες) ρυθμίστηκαν ως δια μαγείας τόσο γρήγορα. Η εβδομάδα δράσης με την Urbanact έφτασε... Όλοι εκεί.... Εμείς, οι καλλιτέχνες, οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς που ήρθαν να βοηθήσουν, μα πάνω απ όλα τα χαρούμενα πρόσωπα με τα ορθάνοικτα μάτια των παιδιών μας.
Αυτά τα παιδιά που είδαν, πόσο εύκολα μπορούν οι γκρίζοι φθαρμένοι τοίχοι του Σχολείου τους να μετατραπούν σε έργα για το περιβάλλον, για τον αθλητισμό. Αυτά τα παιδιά που έγιναν και οι ίδιοι καλλιτέχνες, προσθέτοντας τις δικές τους πινελιές, γεμίζοντας με χρώμα, πολύ χρώμα τους δικούς τους άχαρους τοίχους. Αυτά τα παιδιά που μάθανε για την τέχνη του graffiti, ότι δεν είναι βανδαλισμός, και πως όλα τα πράγματα μπορούν να έχουν δύο όψεις. Αυτά τα παιδιά που σχολώντας, έλεγαν όλο χαρά στους γονείς τους ότι το σχολείο τους άλλαξε, ότι έχει πια ΧΡΩΜΑ.
Εκ μέρους όλων αυτών των παιδιών οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Διεύθυνση και στο Διδακτικό προσωπικό του Σχολείου μας, στο Δήμο της Βέροιας και στη Τεχνική Υπηρεσία του, στη Σχολική Επιτροπή Α/βάθμιας Εκπαίδευσης, στους καλλιτέχνες της Urbanact, τον Same84 και τον Κυριάκο, που δούλευαν μέχρι αργά και δεν αρνήθηκαν ποτέ τίποτα, και σε όλους τους γονείς που βοήθησαν οικονομικά, ηθικά και με την παρουσία τους ώστε να ομορφύνει η καθημερινότητα των παιδιών μας.
Τελικά ναι, τα πράγματα γύρω μας μπορούν να έχουν δύο όψεις. Το θέμα είναι εμείς τι θα διαλέξουμε!
Με τιμή
το Δ.Σ. του
Συλλόγου Γονέων & Κηδεμόνων
9ου Δημοτικού Σχολείου Βέροιας
