Του Γιάννη Καμπούρη
Σήμερα ο λόγος περί φαγητού…
Σημαντικό ζήτημα και αν συνυπολογίσουμε και την υιοθέτηση του από όλα τα τηλεοπτικά κανάλια και μάλιστα σε ζώνες θεωρούμενες ως ζώνες υψηλής ακροαματικότητας, τότε αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε και εμείς μαζί του … βέβαια μην περιμένετε εδώ μια επανάληψη του μοτίβου που εξελίσσεται στο σκηνικό μιας κουζίνας … εμείς θα το χρησιμοποιήσουμε ως αφορμή και μοτίβο για τις δικές μας σκέψεις …
Το φαγητό είναι μια βασική και διαρκής ανθρώπινη προσωπική ανάγκη και αν μένει εκεί κανένα πρόβλημα … μάλιστα «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα» … τα προβλήματα ξεκινούν αν από το «φαγητό» των άλλων, θέλουμε να εξοικονομήσουμε το δικό μας φαγητό … αν δηλαδή αναγάγουμε το φαγητό σε εμπορικό είδος … και εδώ είναι που τα πράγματα δυσκολεύουν …
Και ναι μεν εμείς μπορεί λχ να τρελαινόμαστε για κολοκυθόπιτα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αυτή είναι το ίδιο επιθυμητή και από άλλους … ο πελάτης θα επιλέξει να αγοράσει ότι αυτός ορέγεται και έχει δυνατότητα να αγοράσει και όχι ότι μας αρέσει ή εμείς πουλάμε, απλά πράγματα …
Έτσι λοιπόν τίθεται το πρώτο ερώτημα … σε ποιον πελάτη θα «στοχεύσουμε» … άλλοι τη βρίσκουν με πιτόγυρο και σουβλάκι, άλλοι με γκουρμέ γεύσεις, άλλοι με … και η γκάμα των πελατών φαντάζει και μάλλον είναι αρκετά μεγάλη … έτσι λοιπόν η επιλογή του “target group” τελικά είναι δύσκολη υπόθεση και μάλιστα έχει να κάνει και με πολλούς άλλους παράγοντες που συμπορεύονται με την υπόθεση φαγητό …
Ας δούμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.
Ο πιτόγυρος έχει λιανική τιμή στα 2 με 2,5 €. Για να βγει ένα αξιοπρεπές μεροκάματο πρέπει να πουλήσεις τη μέρα καμιά 150 με 200 κομμάτια. Είναι που πρέπει να πληρωθεί το ενοίκιο, τα κάθε είδους αναλώσιμα, ασφάλιση, ρεύμα, εφορεία και δε συμμαζεύεται, άσε που πρέπει να βγάλεις και ένα μεροκάματο …
Και εκεί που στρώνει το μαγαζί και λες καλά πάμε, ανοίγει δίπλα σου ένα παρόμοιο μαγαζί και άλλο παραδίπλα και αρχίζει ο κρυφός και φανερός πόλεμος της επιβίωσης …
Γιατί ανοίγουν … μα γιατί θεωρείται δουλειά χαμηλών απαιτήσεων και το σημαντικότερο δεν απαιτεί μεγάλα κεφάλαια … είναι ακόμα που κοντά στον πιτόγυρο θα δώσεις και καμιά ρετσίνα ή μπύρα, τίποτα πατάτες, άντε και καμιά χωριάτικη και το πράγμα αυγατίζει … από κουταλομαχαιροπίρουνα και πιατικό τίποτα το ιδιαίτερο, άσε που ορισμένες εταιρείες δίνουν και διαφημιστικά ποτήρια … α και η μουσική … ένα στέρεο και από σταθμούς με καψουροτράγουδα πίτα τα ερτζιανά … όσο για μαγαζί, κανά δυο τραπέζια μέσα και καμιά δεκαριά στο πεζοδρόμιο και στήθηκε ένα αξιοπρεπές μαγαζί !
Να πιάσουμε το άλλο άκρο, τις γκουρμέ γεύσεις … εδώ τα πράγματα είναι όντως δυσκολότερα … οι γεύσεις απαιτητικές, απαιτούν γνώση και εμπειρία … οι πελάτες ψαγμένοι κατά μεγάλο ποσοστό, ικανοί να κρίνουν το φαγητό … εδώ μετρά ακόμα το ίδιο το μαγαζί, το σερβίρισμα, το στήσιμο του τραπεζιού, η μουσική, ο ίδιος ο σερβιτόρος, το κρασί και μάλιστα αυτό από μόνο του είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο, το επιδόρπιο … και δε συμμαζεύεται …
Αυτά ακριβώς πληρώνει ο πελάτης και μάλιστα αρκούντως ακριβά ώστε η δαπάνη του ενός πελάτη ισοδυναμεί με τη δαπάνη που θα έκαναν κάποιες δεκάδες πελάτες του πιτόγυρου …
Γιατί λοιπόν δεν ανοίγουμε ένα γκουρμέ μαγαζί να τα πιάνουμε γερά ;
Γιατί αυτά τα μαγαζιά όπως είπαμε έχουν μεγάλες απαιτήσεις σε κεφάλαια, προσωπικό, αλλά και σε γνώσεις … από την άλλη πρέπει να βρεις τρόπο να εντοπίσεις και να προσελκύσεις συγκεκριμένους πελάτες, το “target group” που λέγαμε. Και άντε και με κάποιο τρόπο τους βρήκες και ήρθαν … αν δεν μείνουν ευχαριστημένοι όχι μόνο δεν θα ξανάρθουν, αλλά θα σε «θάψουν» γιατί αυτοί οι πελάτες έχουν τον τρόπο τους να μεταφέρουν και να κοινοποιούν τις εμπειρίες τους …
Έτσι λοιπόν λέμε απλά … που να λειτουργήσουμε με όλα αυτά … ανοίγουμε ένα πιτογυράδικο και ο θεός βοηθός … η μέρα ξημερώνει για όλους …
Και μπορεί η μέρα να ξημερώνει για όλους, αλλά αλλιώς ξημερώνει για τον έλληνα, αλλιώς για το γερμανό … ο θεός μπορεί να έχει για όλους αλλά στη μοιρασιά μας τα χαλάει, αλλού δίνει με τη σέσουλα αλλού με το στανιό …
Αλλά αν το δούμε το πράγμα ψύχραιμα για όλα αυτά δε φταίει αποκλειστικά ο θεός … «συν Αθηνά και χείρα κίνει» φώναξε η θεά Αθηνά αγανακτισμένη στον Αθηναίο που παρακαλούσε να τον σώσει από πνιγμό, αλλά ο ίδιος δεν κουνούσε τα χεράκια του … αν λοιπόν θέλουμε καλούς και με λεφτά πελάτες, πρέπει να ιδρώσει ο κ…. μας. Αλλιώς θα μείνουμε να κλαίμε τη μοίρα μας, να ψάχνουμε τι μας φταίει, αν μας ψεκάζουν και άλλες παρόμοιες ανοησίες … και στο τέλος θα τρέχουμε πίσω από κάθε ένα που μας παραμυθιάζει και μας υπόσχεται τον επί γης παράδεισο …
Τώρα τι με έπιασε και μιλάω για πιτόγυρους, σουβλάκια και γκουρμέ γεύσεις … μα είναι ακριβώς το ίδιο με το να μιλάω γενικά για τον τουρισμό και την «γκαντεμιά» που μας δέρνει και δε σταυρώνουμε τουρίστα πελάτη … όλοι περαστικοί από εδώ και άντε να μας ξεμείνει κανείς για κανά βράδυ …
Στα σοβαρά περιμένουμε να προσελκύσουμε τουρίστες και μάλιστα υψηλού εισοδηματικού επιπέδου με σουβλάκια, πιτόγυρους και Greek dance και τα συναφή, ακυρώνοντας παράλληλα τα απίστευτα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα ;
Και μιας και ο λόγος για τα σουβλάκια, επιτρέψτε μου μια σχετική παρένθεση. Τι είναι πάλι αυτό το «πάντρεμα» της «παράδοσης» με την τσίκνα … τι θα θυμούνται σε λίγα χρόνια τα παιδιά μας από την παράδοση … χορούς και σουβλάκια. Αυτά βλέπουν, αυτά θα θυμούνται … άλλη μεγάλη κουβέντα αυτή η ιστορία της «παράδοσης» και της ίδιας της ιστορίας και πως τις υπηρετούμε … ας τα αφήσουμε όμως για μια άλλη φορά …
Και για να ξανάρθουμε στο θέμα μας … αν δεν στοχεύσουμε ψηλά θα μαζεύουμε τους «πεσέδες» (*) του τουρισμού
Να ξέρουμε και αυτό να έχουμε πάντα στο μυαλό μας … ότι αρέσει σε εμάς δε σημαίνει ότι αρέσει και στους άλλους. Όσοι μας ενδιαφέρουν και πρέπει να μας ενδιαφέρουν, ψάχνουν για μοναδικότητες και καινούργια πράγματα … αν τους σερβίρουμε τα ίδια με αυτά που έφαγαν ή μπορούν να φάνε κάπου αλλού, δεν καταλαβαίνω γιατί να προτιμήσουν εμάς … εκτός και αν ακούμε και εμείς τα παραμύθια του καθρέπτη που μας λέει ότι σαν τους δικούς μας πιτόγυρους και σουβλάκια δεν υπάρχουν άλλου … υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια …
Σημείωση … για να μην παρεξηγηθούμε να σημειώσω ότι μια χαρά τη βρίσκω κάποιες στιγμές και εγώ με πιτόγυρους, σουβλάκια, Greek dance και πανηγύρια … αλλά δεν θα πάω στη Νάουσα λχ για γύρο … για να πάω κάπου άλλου πρέπει να υπάρχει κάτι μοναδικό που να αξίζει τον κόπο και τα χρήματα που θα δαπανήσω … και να θυμόμαστε ότι στην περίπτωση του πιτόγυρου και του πανηγυριού, απλά αλλάζουμε τα λεφτά μας μεταξύ μας …
(*) πεσέδες … τα ροδάκινα που πέφτουν από το δένδρο …
