Από ΤΟΤΕ
που μ` άκουσε να τραγουδώ…
θάλασσα πικροθάλασσα…
από ΤΟΤΕ και έκτοτε
η θάλασσα δεν μ` αγαπούσε.
Και τρικυμίες και ταραχές μ` έστελνε και
πάντα είχε να λέει
πως δεν καταλαβαίνω τα βάθη της και τα κοράλλια
παρά τους χρόνιους αναστεναγμούς μου.
Οι κλωστές που σε έχουν δεμένο με το Σύμπαν
μούλεγε
μια εδώ μια εκεί σε τραβούν,
σαν μια μετακινούμενη Γεωγραφία φαντάζεις,
που σταθμεύει στους Αρχαίους Ναούς και στις
κόρες με τα σαντάλια
αυτές που στέκουν όρθιες,
χορεύοντας Ιερούς χορούς με γυμνά στήθη και τα
στεφάνια των ευχών στα χέρια τους.
Στους δημόσιους δρόμους κατρακυλώ την
περιέργειά μου ΤΟΤΕ
προσπαθώντας να μετρήσω την απόσταση
ορατών και αοράτων,
να συναντήσω την μητριά πούρχεται μεταμφιεσμένη
σε κόρη του Ήλιου
να διδαχθώ την αριστοκρατία του «ΕΙΜΑΙ»
του «ΘΕΛΩ» του «ΜΠΟΡΩ»
του «ΘΑΡΘΩ ΕΞΑΠΑΝΤΟΣ ΒΡΕΞΕΙ ΧΙΟΝΙΣΕΙ.
Θα μου πεις εντάξει,
σε καταλαβαίνω,
αλλά και που δεν ήτανε τα νιάτα ΤΟΤΕ,
και που δεν τριγύρναγαν
και που δεν ήτανε η Θάλασσα ΤΟΤΕ…
που λέει η Δημουλά.
Ι.Α.Ναζλίδης
