Το λοιπόν, ήταν η λίμνη.
Πιο πέρα οι ψαράδες με τις βάρκες,
μαθήτριες του Δημοτικού
και πλήθος χελιδονόψαρα στον αχό της θάλασσας
με τηλεβόες του μέλλοντος.
Που είσαι;
Τι ώρα βραδιάζει στα μέρη σου;
Φοβάσαι μήπως τον Χρόνο;
Το λοιπόν η Λίμνη!
Αγοροκόριτσο του Σεπτέμβρη,
όσο για να καθρεφτίζεται το βράδυ το φεγγάρι
όσο ν` αγιάζονται οι Απορίες «ευλαβώς».
Το λοιπόν η Λίμνη!
Τι νέα ο βυθός;
Ευτυχής ο πληθυσμός σου;
Τα ερωτηματικά που πνίγηκαν στα νερά σου
τα θυμάται κανείς;
Τι απόγιναν πες μου! Επιμένουν
στους αιώνες αμήν;
Τα πιο σεμνά, τα πιο ευφυή μαθαίνω πως
ύψωσαν σημαίες ονείρων στην άκρη της Σιωπής.
Πόσα χρόνια λείπεις από τον εαυτό σου
το θυμάται κανείς;
Αυτήν την «κατάληψη αναμνήσεων»
ποιος την ποθεί;
Κι` η θάλασσα μήπως; Ταξιδεύει ακόμα;
Την καθαρεύουσα της ΨΥΧΗΣ την θυμάται κανείς;
… στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη περπατώντας
η Δόξα μονάχη.. .
Φτώχαινε η Πατρίδα ρε παιδιά.
Ας παρακαλέσουμε τον Ελύτη να γυρίσει
απ` τον Ουρανό
μη σηκώνει μονάχη της το βάρος η Δημουλά!
Γιάννης Ναζλίδης
