Είναι πλέον θέμα αξιοπρέπειας. Ένας περήφανος και αδάμαστος λαός, που 3 μνημόνια επί 7 και πλέον χρόνια δεν κατάφεραν να τον τιθασεύσουν, οφείλει επιτέλους να αντιληφθεί την κρισιμότητα των στιγμών και να αναλάβει την ευθύνη της τύχης του χωρίς ξενόφερτα δεκανίκια. Άλλωστε, κανείς άλλος δεν μπορεί να γνωρίζει καλύτερα τα προβλήματα, τις δυσλειτουργίες και τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, από εμάς τους ίδιους, τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Αν ίσχυε το αντίθετο, το πρώτο μνημόνιο θα είχε επιτύχει τους στόχους του και δεν θα διαιωνίζονταν η πολύχρονη ταλαιπωρία που βιώνουν οι Έλληνες ως πειραματόζωα καινοφανών οικονομικών μεθόδων φτωχοποίησης της κοινωνίας και απαξίωσης του επιπέδου ζωής τους.
Η άφωνη πλειοψηφία παρακολουθεί σοκαρισμένη τις δρακόντιες απαιτήσεις των εταίρων – δανειστών, που γιγαντώνονται σταδιακά και γνωστοποιούνται αρκούντως επικοινωνιακά σαν ένα καλοσχεδιασμένο μαρτύριο της σταγόνας. Ιδιαίτερα σκληρά, οικονομικής φύσεως μέτρα, που σε άλλες χρονικές περιόδους θα προκαλούσαν μαχητικές διαδηλώσεις και ολομέτωπους αγώνες για την ανατροπή τους γίνονται μοιρολατρικά αποδεκτά από μια απογοητευμένη και ψυχικά αποκαμωμένη κοινωνία, που χωρίς να ελπίζει σε τίποτα, μοιραία παρατηρεί τις εξελίξεις. Οχυρωμένοι πίσω από την ασφάλεια του καναπέ τους οι Έλληνες στέκονται άβουλοι, απαθείς, νωχελικοί, λες και έχουν πέσει σε έναν μόνιμο λήθαργο.
Ο Έλληνας, όμως, είναι εκ φύσεως υπερήφανος. Στέκεται αγέρωχος, κοιτάζει ψηλά, κατάματα τον ήλιο και δε σκύβει το κεφάλι ούτε τρομάζει μπροστά στις δυσκολίες και στα φαινομενικά αδιέξοδα. Είναι αυτός που με τα συγκλονιστικά επιτεύγματά του και τις παντός είδους ανακαλύψεις και εμπνεύσεις του καθόρισε διαχρονικά την παγκόσμια ιστορία δημιουργώντας θεσμούς και κανόνες που όλοι σέβονται και εφαρμόζουν εδράζοντας σε αυτές την πρόοδο, εξέλιξη και οργάνωση των κοινωνιών τους.
Αυτόν τον καίριο και σημαίνοντα ρόλο του διαμορφωτή των παγκόσμιων εξελίξεων έχει αποστολή να αναλάβει εκ νέου σήμερα το ελληνικό έθνος. Ο ρόλος όμως αυτός δε θα του χαριστεί. Κανείς τρίτος δεν θέλει έναν καινούριο, ισχυρό παίκτη με λόγο και άποψη στην παγκόσμια σκακιέρα. Ούτε βέβαια αυτό είναι κάτι εύκολο και γρήγορα εφαρμόσιμο. Αντίθετα απαιτούνται ευρύτερες συναινέσεις, αναφορικά με την αναγκαιότητα και την υλοποίηση διαρθρωτικών αλλαγών, σταθερές κρυστάλλινες διπλωματικές στοχεύσεις, εξορθολογισμός των κρατικών δαπανών, ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα και των επενδύσεων και βέβαια ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, ώστε να επιτευχθεί εντός λίγων ετών ο στόχος να ρυθμίζουμε μόνοι μας τα του οίκου μας και ακολούθως να διαδραματίζουμε στο παγκόσμιο γίγνεσθαι τον πρωταγωνιστικό ρόλο που αρμόζει στην ιστορία και τις ικανότητες μας.
Είναι πλέον ώρα για περισυλλογή και αφύπνιση. Η χρόνια αποχαύνωση του καναπέ και της τηλεόρασης οδήγησε στο σημερινό τέλμα. Δεν μας τιμά καθόλου ως Έλληνες να αναμένουμε με τα χέρια απλωμένα, ζητιανεύοντας τα ψίχουλα της τυχόν φιλανθρωπίας των κατ’ επίφαση εταίρων μας. Αυτών, που έχουν ενδυθεί και απολαμβάνουν τον ρόλο του δανειστή - δυνάστη και συνειδητά ξεχνούν την λαμπρή συνεισφορά του Ελληνικού Έθνους, διαμέσου των αιώνων, σε πολιτικό, επιστημονικό, αλλά και γεωστρατηγικό επίπεδο.
Έχουμε ηθικό και ιστορικό χρέος να δράσουμε με προθυμία και να εργαστούμε όλοι μαζί συλλογικά, παραμερίζοντας τις όποιες διαφορές μας διαιρούν και μας ομαδοποιούν, μην ξεχνώντας ότι ο κάθε λαός είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για την τύχη του και τις ιστορικές του παρακαταθήκες. Μπροστά στα αδιέξοδα δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να μένουμε με τα χέρια σταυρωμένα.
Πρέπει να ξανακερδίσουμε στην ιστορία την θέση που μας αξίζει !
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Υπ. Διδάκτωρ Νομικής Σχολής Α.Π.Θ
