Αν
υπάρχει κάτι που δίνει ελπίδες κι αισιοδοξία στις τουρκικές βλέψεις για
πρόκληση θερμού επεισοδίου με την Ελλάδα ή και γενικευμένης σύρραξης,
δεν είναι η αριθμητική υπεροχή τους, ούτε τα εξοπλιστικά συγκρίσιμα
μεγέθη, αλλά το δυσμενές για εμάς γεγονός, πως τις αποφάσεις της δικής
μας πλευράς, δεν τις παίρνουν οι στρατηγοί κι οι επιτελείς τους, αλλά η
εκάστοτε πολιτική μας ηγεσία.
Αυτό συμβαίνει
αυστηρά μετά την μεταπολίτευση και έχει κορυφωθεί με την άνοδο στην
εξουσία της διεθνιστικής και μειωμένων έως ανύπαρκτων εθνικών
ανακλαστικών κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ,
Μετά το πραξικόπημα
της 21ης Απριλίου 1967 και της πτώσης του, ο στρατός έχει ευνουχιστεί
και απώλεσε σημαντικό μέρος των απ' ευθείας και εξ αντικειμένου
ειλημμένων καθηκόντων κι ευθυνών του.
Έτσι, ο
τουρκικός στρατός, που απειλεί την εδαφική ακεραιότητά μας, απολαμβάνει
την αυτονομία που του παρέχει το πολιτικό του σύστημα, την ώρα που ο
ελληνικός στρατός, έχει μετρήσει αρκετές αναπάντητες προκλήσεις
τετελεσμένων με απώλειες σε έμψυχο υλικό, εξοπλισμό και παγιωμένο
καθεστώς ευθείας αμφισβήτησης υδάτων κι εδαφών.
Γνωρίζουμε
περιπτώσεις (Κύπρος, Ίμια,Κίναρος...), που Έλληνες αξιωματικοί και
οπλίτες έχουν μείνει με το όνειδος και την κρίση συνειδήσεως, γιατί δεν
έλαβαν την αναμενόμενη εντολή, να υπερασπιστούν αυτό για το οποίο
κατατάχθηκαν, ορκίστηκαν, εκπαιδεύτηκαν και τάχθηκαν να υπηρετήσουν και
να τιμήσουν.
Η "ανωτερότητά μας", ως δήθεν
"ειρηνικό κράτος και δύναμη σταθερότητας" δεν πτοεί τον Τούρκο... Είναι
ένα άλλοθι, που αποτελεί ενδοτική δικαιολογία για το εσωτερικό μας και
ερμηνεύεται από τον γείτονα ως αδυναμια, ηττοπάθεια και αποδοχή του
ρόλου του αδύναμου έναντι του ισχυρού.
Δεν είναι σοφή πολιτική πρακτική, να μετατρέπουμε την ελληνική πανοπλία σε απλό παρατηρητή, ούτε καν φρουρό της επικράτειάς μας.
Δεν
είναι επικινδυνη πολιτικη το να ξεχωρίζεις, ποιές πρακτικές του εχθρού,
ανήκουν στο πεδίο των διπλωματικών απαντήσεων και ποιές στο πεδίο των
στρατιωτικών, ώστε να προκρίνεις την ενδεδειγμένη ενέργεια.
Είμαστε
σε ψυχρό πόλεμο με την Τουρκία. Αυτό είναι δεδομένο κι όποιος δεν το
παραδέχεται είναι ή βλαξ άρα επικίνδυνος ή δόλιος μειοδότης άρα διπλά
επικίνδυνος!
Το δόγμα "δεν μας φτύνουν, βρέχει",
είναι τραγικά καταστρεπτικό για την ασφάλεια και την άμυνα μιας χώρας. Ο
ψυχρός πόλεμος (πόλεμος δίχως φωτιά), ευνοεί αυτόν που προκαλεί κι όχι
αυτόν που υφίσταται τις προκλήσεις. Αν παραταθεί αυτό το καθεστώς, θα
λέμε τα ίδια όταν τουρκικά πλοία θα πλέουν μεταξύ Σουνίου και Πειραιά με
την διακριτική παρουσία των δικών μας πλοίων.
Μάλλον
βρισκόμαστε ενώπιον μιας καλοστημένης παράστασης, που ενώ μας
καθησυχάζουν οι πολιτικοί μας πως η κατάσταση είναι πλήρως ελεγχόμενη
και δεν θα ανεχθούμε την όποια παραβίαση των κόκκινων γραμμών, εντούτοις
αυτές οι "κόκκινες γραμμές" δεν γνωρίζουμε που αρχίζουν, που τελειώνουν
και τι περιλαμβάνουν.
Είδαμε έναν υπουργό Αμύνης,
να αποδίδει τιμές στους νεκρούς των Ιμίων (από τουρκικές σφαίρες), με
τη ρίψη στεφάνων από απόσταση, μη προσεγγίζοντας τις βραχονησίδες, ενώ
ανάμεσα από το σκάφος που είχε επιβιβαστεί και τις ακτές των Ιμίων,
παρεμβάλλονταν δύο τουρκικά πλοία κι ένα ελικόπτερο!
Στον κνησμό των Τούρκων για επιβολή, απαντούμε με φληναφήματα εφησυχαστικά προς το εσωτερικό.
Το
χειρότερο; Τούτη την ώρα η Τουρκία, φαίνεται να ενδιαφέρεται
περισσότερο κι από το Αιγαίο, με την υφαλοκρηπίδα νοτίως της Κύπρου,
λόγω της εμφάνισης αγνώστου ποσότητας ενεργειακού πλούτου εκεί. Η Ελλάς,
δια του πρωθυπουργού της, δήλωσε επισήμως πως αδυνατεί να συνδράμει
στην ασφάλεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, με την παρουσία επαρκούς
αποτρεπτικής ναυτικής δύναμης. Αν αυτό το κάστρο πέσει, τότε η επόμενη
πολιορκία θα είναι στο Καστελόριζο... Όμως στο σενάριο αυτό, μπορούμε να
ελπίζουμε στην παρουσία των γαλλικών και κυρίως των αμερικανικών
συμφερόντων. Ιδίως οι αμερικάνοι, εκεί που μπορούν και μόνοι τους, δεν
έχουν ανάγκη το χαϊδεμένο παιδί της Δύσης, όταν μάλιστα οδηγείται από
έναν χαρισματικό αλλά προβληματικό στις διπλωματικές του σχέσεις ηγέτη,
τον Ερντογάν. Ο Ταγίπ είναι έξυπνος, αλλά ακόμα περισσότερο είναι
αλαζονικός. Η διαχείριση της δύναμής του, όσες πιθανότητυες έχει να
προσφέρει ωφέλη στην Τουρκία, τόσες και περισσότερες έχει να την βλάψει.
Τούτων
δοθεντων, αφού ηπολιτική μας ηγεσία, οραματίζεται ένα Αιγαίο που ανήκει
στα ψάρια του, ενώ πλημμυρίζει από ισλαμοεποικισμό λαθρομεταναστών, που
παράγουν όλο και αυξανόμενα προβλήματα, αν δεν αλλάξουμε εκ βάθρων την
νοοτροπία μας, τότε... μόνο στα αυτογκόλ της Άγκυρας μπορούμε να
ελπίζουμε και στις γεωπολιτικές επιλογές της Ουάσιγκτον.
Συν Αθηνά και χείρα κίνει όμως επιτέλους, γιατί δεν γίνεται πάντα να αναμένουμε τον από μηχανής Θεό.
Για
να σέβονται και να σε υπολογίζουν, πρέπει κι εσύ να επιδείξεις
αυτοσεβασμό και να εκφράσεις αντίδραση. Κανείς δεν θα μας λυπηθεί για να
μας σώσει από απειλές και αδιέξοδα, πρέπει να αποδείξουμε πως αξίζουμε,
πως δικαιούμαστε να μας συνυπολογίσουν, ώστε να μας εκτιμήσουν με τα
όποια συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, που κι αυτά αν έλειπαν, θα πρέπει να
έξυπνα και δημιουργικά να αξιοποιήσουμε τους διαγκωνισμούς για την
συνεκμετάλλευση του φανερού μας πλούτου, που κρύβεται ακόμη, εξ αιτίας
των τουρκικών τελεσιγράφων.
Κι όλα αυτά... με τη
σκέψη στην υπουργοποίηση του Κουβέλη στο Αμύνης και τη σύλληψη ενός
αξιωματικού κι ενός υπαξιωματικού στον Έβρο από τους Τούρκους...
