Του ιερέως Παναγιώτου Σ. Χαλκιά
1) Η μηχανιστική αντίληψη για τη ζωή, φίλοι αναγνώστες, και η πρακτική εφαρμογή του υλισμού στην εποχή μας, έγιναν αιτία να στραγγαλιστεί η βαθύτατη επιθυμία της ανθρώπινης καρδιάς, για να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
Ο σύγχρονος άνθρωπος, υπόδουλος του εγωκεντρισμού και της εγωλατρείας, κλείστηκε ερμητικά στα τείχη που ο ίδιος έχτισε, με αποτέλεσμα να φθάσει στην έσχατη δυστυχία. Γιατί, όπως πιστεύει ο Φέρστερ (Γερμανός ζωγράφος και κριτικός της τέχνης: 1800-1889), «ένας άνθρωπος που αγαπά μόνο τον εαυτό του, είναι πιο δυστυχής και από αυτόν που δεν αγαπά κανείς».
Θεοποιήθηκε, με έννοια νιτσεϊκή, μέσα μας η αξία του ΕΓΩ και σκοτώθηκε η αγάπη. Γίναμε τραγικά αξιολύπητοι, γιατί με τα ίδια μας τα χέρια επιχειρήσαμε να εξαφανίσουμε την αγάπη από τον πλανήτη μας. Παρά τις αλματώδεις εξελίξεις στον τομέα της επιστήμης και της τεχνικής, η καρδιά με τα αιτήματα και τα σκιρτήματά της, περιφρονήθηκε κυριολεκτικά. Έτσι, λιγοστεύοντας απελπιστικά η αγάπη πάνω στη γη, εγκαταστάθηκε και ριζώθηκε βαθιά μέσα μας ο εγωισμός και η απιστία, που έγιναν ρυθμιστικοί μοχλοί των σχέσεών μας.
Τα μάτια μας απέκτησαν την κρυάδα του ατσαλιού ή έλαμψαν με διάθεση αρπαχτική ή πυρακτώθηκαν από τον πυρετό της ακολασίας. Δημιουργήθηκε έτσι, χωρίς την αγάπη, μια ζωή απάνθρωπη και ασφυκτική. Ενώ ο κόσμος με τις ομορφιές του μας γοητεύει, εντούτοις νιώθουμε βαθιά μέσα μας μια απελπιστική και αβάσταχτη αποξένωση από αυτόν. Ατόνησε επικίνδυνα το θεοφόρο αυτό σκίρτημα εξαιτίας της πάλης των αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων, των σατανικών σχεδίων εξόντωσης, του αθέμιτου και εγκληματικού συναγωνισμού, της πανουργίας και της αρπαγής. Τα πνευμόνια μας μαράθηκαν πρόωρα από τις αδιάκοπες αναθυμιάσεις της κακότητας και την θανατηφόρα έλλειψη του ζωογόνου ανέμου της αγάπης.
Και η αγάπη που έμεινε σε λίγες προνομιούχες ψυχές δεν φαίνεται, γιατί η αγάπη ένα μισεί: την επίδειξη. Σιχαίνεται κυριολεκτικά το θόρυβο, γιατί η ουσία της είναι δίδυμη αδελφή της ψυχής. Η αγάπη είναι κεραυνοβόλα δραστική, σαρώνει μέσα μας τα βλαστάρια του κακού, οργώνει βαθιά τον έσω άνθρωπο και προετοιμάζει επιδέξια την ψυχή, για να δεχτεί τον θεϊκό σπόρο.
Η ανθρώπινη καρδιά, δέσμια του τυραννικού εγωισμού, μεταβάλλεται σε γρανίτη. Γι’ αυτό, αν οι καρδιές των σημερινών κουρασμένων ανθρώπων μέσα στην πνευματική ερημιά, δεν συναντήσουν οάσεις αληθινής και γνήσιας αγάπης, θα σκληρυνθούν ανεπανόρθωτα. Η αγάπη είναι ένα από τα αιτήματα, ίσως το πιο επιτακτικό και επείγον, της σύγχρονης ανθρωπότητας. Είναι ταυτόσημη με την ύπαρξη του ανθρώπου, αφού, χωρίς αυτήν, δεν υπάρχει άνθρωπος. Και αν υπάρχει, πεθαίνει από την ασφυξία της μοναξιάς.
Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, γι’ αυτό δεν μπορεί να αρκείται στο να πραγματοποιεί μόνος του τις πνευματικές αξίες και διαρκώς να εξυψώνει την ατομική του ύπαρξη. Έχει επιτακτικό και απαράβατο καθήκον να βοηθεί τους συνανθρώπους του να πραγματοποιούν τις αξίες και να μετουσιώνουν σε ζωή τα ιδανικά. «Αν θέλεις να χαίρεσαι για την αξία σου, τότε πρέπει εσύ να δίνεις αξία στον κόσμο», έλεγε ο Γκαίτε (Γερμανός ποιητής – πεζογράφος 1749-1832).
Η ολοκληρωτική αφοσίωση στους ανθρώπους, η συνεχής προσπάθειά μας να νικάμε το καλό με το κακό λέγεται αγάπη. Αυτή μας αποκαλύπτει την ύπαρξη του άλλου, μας βοηθεί να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, μας οδηγεί έξω από το σκοτεινό θάλαμο της μοναξιάς, το γλυκύτατο φως του Θεού, του οποίου ουσία είναι η αγάπη.
Ένας άγνωστος ποιητής έγραφε: «Έψαξα για την ψυχή μου, αλλά δεν την βρήκα. Έψαξα για το Θεό, με απέφευγε. Έψαξα για τον αδελφό μου και τα βρήκα και τα τρία» Η αγάπη για το διπλανό μας είναι ο μοναδικός δρόμος που μας οδηγεί στο Θεό.
Βέβαια, η αγάπη, όπως πιο πάνω την περιγράψαμε, δεν είναι μια θεωρητική ακακία ή έστω μια συμπάθεια ή φιλευσπλαχνία. Για να είναι γνήσια και ολοκληρωμένη, πρέπει να είναι έμπρακτη και στηριγμένη επάνω στο πνεύμα της θυσίας. Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, αληθινή αγάπη θα πει θυσία. Η θυσία είναι σφραγίδα της εγκυρότητας.
Ποιοι, όμως, είναι σήμερα ικανοί και άξιοι να θυσιαστούν για τους άλλους; Ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι που κατάφεραν να διατηρήσουν αλώβητη την ανθρωπιά τους, μέσα σ’ έναν κόσμο που θεοποίησε την αξία του ΕΓΩ. Αυτοί, στολισμένοι με μετριοφροσύνη και ταπείνωση, κατέχουν τις απαραίτητες προϋποθέσεις, καθώς δέχεται ο Σίλερ (Άγγλος φιλόσοφος 1864-1937) για να αγαπούν έντονα και ειλικρινά.
2) ΒΕΡΟΙΑ: 50 χρόνια. Την 1-10-20, φίλοι αναγνώστες, συμπλήρωσα 50 χρόνια διαμονής στη Βέροια (είμαι από τη Λακωνία). Επί τη ευκαιρία προσεύχομαι να αναπαύσει ο Θεός την ψυχήν:
-Του τότε Αρχιμ. και μετέπειτα Μητροπολίτη Κυθήρων κυρού Ιερόθεου (Δαλαρή), που με έφερε στη Βέροια.
-Του Μακαριστού Μητροπολίτη Βεροίας κυρού ΠΑΥΛΟΥ (Γιαννικόπουλου), που με δέχθηκε και, μάλιστα, με βοήθησε, όταν μέλος της οικογενείας μου χρειάστηκε, για λόγους υγείας, να μεταβεί στη Γερμανία για θεραπεία.
- Του Μακαριστού Ιωάννη Αλεξιάδη (τον βρήκα Γραμματέα-Λογιστή στον Ιερό Ναό του Αγίου Αντωνίου), ο οποίος, όταν ήμουν εφημέριος εις τον ως άνω ναό, με βοήθησε τα μέγιστα. Και
-Τέλος, εύχομαι ο Θεός να δίνει υγεία και δύναμη στους ιδιοκτήτες της εφημερίδος «ΛΑΟΣ», οι οποίοι με προθυμία δέχονται τη δημοσίευση των πονημάτων μου.
50 ΧΡΟΝΙΑ!!!
