Ξεσκονίζοντας σκιές επίπλων, βρέθηκα
στην ξενοδοχειακή μονάδα θρυλικών
συμβάντων.
Λες να ξεκίνησε ο Αγιοβασίλης; αναρωτιόμουν…
Είναι αρκετό το χιόνι για το έλκηθρο;
Τα απρόσεκτα μαθηματικά θα βοηθήσουν
τις Χριστουγεννιάτικες εξισώσεις;
Κι έπειτα,
τόσοι Αγιοβασίληδες και ελάφια
στις ζωγραφιές των παιδιών
θα χωρέσουν στο πανδοχείο των παραμυθιών;
Και τι θα απογίνουν τα βλέμματα
που διασχίζουν ελπιδοφόρα τις θεωρίες
της ευτυχίας;
Και οι άγγελοι
θα πουν για τον φόβο των ημερών και
για το εύφλευκτο των ελπίδων;
Είχα ένα ιδιόκτητο βλέμμα
για να κοιτώ τις βραδινές αιτίες
της έκλειψης των σχέσεων.
Ευτυχώς που
καταγόμενος από την ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ
ΦΑΝΤΑΣΙΑ
ήμουν φρουρός ευτυχισμένων στιγμών
και
νόμιμων σχέσεων με την ελπίδα.
Πολλές φορές άλλωστε
επέβλεπα τη ροή των άσκοπων γνώσεων,
όπως αυτή του 3,14.
Ευμετάβλητη η ροή των στεναγμών των
μεγαλουπόλεων,
γράψανε στο χρονικό των ημερών…
Στα δεξιά μου
η εποχή των διαπραγματεύσεων
ανάμεσα στη βροχή και τα δάκρυα.
Χάρις στο νέο περιβάλλον,
είτε με πλοία, είτε πεζή, είτε με
καραβάνια,
μεταφέρονται εκτάκτως και επειγόντως
«ΛΕΞΕΙΣ»
νάχουν να εύχονται
οι κοινωνίες τα Χριστούγεννα.
Γιάννης Ναζλίδης
19
Δεκεμβρίου 2020
