Πόσο μεγάλος ειν` ο κόσμος
πόσο μικρή η κάμαρή μου;
Οδυνηροί πουν` οι πόλεμοι,
πόσο φιλήσυχο το μεσημέρι..
Απέραντη θάλασσα
πώς αλόγιστα ξοδεύεις το γαλάζιο;
Μ` αυτές τις σκέψεις όμως ζω.
Σ` αυτές εμπιστεύομαι τα μυστικά μου,
μ` αυτές τρέχω στην Άνοιξη,
μ` αυτές περιμένω το Μέλλον.
Έχε θάρρος εαυτέ μου!
Ο άνθρωπος αυτός είναι.
Μια απέραντη σκέψη
σε μια μικρή περπατησιά.
Ένα μικρό κυκλάμινο στον κήπο του ΘΕΟΥ.
Γιάννης Ναζλίδης