Με πορτοκαλί και γαλάζιο χρώμα απεικονίζονται στα σχεδιαγράμματα των δημοσκοπήσεων τα δύο «μεγάλα» μνημονιακά κόμματα. Δύο ωραία χρώματα που μπορεί να είναι τελείως διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά που αναπαριστούν παρόμοιες πολιτικές αντιλήψεις για την παραπέρα ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Ναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ναι στο ευρώ, ναι στα μνημόνια. Η διαφορά συνίσταται στο ποιός θα μπορέσει να τα εφαρμόσει λιγότερο καταστροφικά για τη χώρα.
Δυστυχώς έχουμε να αντιμετωπίσουμε πλέον έναν παραλογισμό που αποτελεί όμως και μια πραγματικότητα. Ζούμε σε μια χώρα που έφτασε, ή καλύτερα την έφτασαν, να μην μπορεί να διοικηθεί από μόνη της. Κάποτε, όταν μπήκαμε στην τότε ΕΟΚ, διαμαρτυρόμασταν όταν οι Βρυξέλλες αποφάσιζαν για τις τιμές των αγροτικών μας προϊόντων. «Τιμές Αθηνών και όχι Βρυξελλών» φωνάζαμε στα συλλαλητήρια. Πού να φανταστούμε τότε ότι θα ερχόταν εποχή που όχι μόνο για τα αγροτικά προϊόντα αλλά για τα πάντα οι αποφάσεις θα λαμβάνονταν έξω και θα μας τις έστελναν πακέτο για να τις εφαρμόσουμε. «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» κραύγαζε ο ιδρυτής του πάλαι ποτέ μεγάλου κόμματος και η κραυγή του αυτή είχε τουλάχιστον απήχηση στο εσωτερικό για εσωτερική κατανάλωση και τόνωση του λαϊκού αισθήματος. Ποιος μπορεί να τολμήσει να αναφωνήσει τώρα κάτι τέτοιο, ποια πειστικότητα και ποια απήχηση θα είχε αυτό στον αίροντα τον σταυρό του οικονομικού μαρτυρίου λαό μας;
Όσο οι νόμοι θα συντάσσονται στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο και απλά θα ψηφίζονται στην Ελλάδα, μην περιμένουμε να αλλάξει η ωμή πραγματικότητα που ζούμε. Όσο και αν οι δανειστές επιχειρούν να μας χρυσώσουν το χάπι και να μας υπόσχονται σύντομο ξεπέρασμα της κρίσης, εφόσον φυσικά θα είμαστε υπάκουοι και πιστοί στις εντολές τους, η πραγματικότητα θα παραμένει εδώ σκληρή και αμείλικτη. Γιατί, το μόνο που ουσιαστικά τους ενδιαφέρει είναι να πάρουν πίσω ή να εξασφαλίσουν κατά τον καλύτερο τρόπο τα χρήματα που μας έχουν δανείσει, χρεώνοντάς μας με ληστρικά επιτόκια. Ένα χρέος που θα το κουβαλούν μαζί τους γενεές επί γενεών Ελλήνων. Και το εξωφρενικό είναι ότι οι αδίστακτοι αυτοί εκμεταλλευτές, δεν δέχονται καν να συζητήσουν το τι χρωστάνε οι ίδιοι σ’ αυτή τη χώρα που μετά μανίας την ξεζουμίζουν. Και δε μιλάμε για τον πολιτισμό, τη γλώσσα, τις τέχνες και τα γράμματα που τους μεταλαμπαδεύσαμε, που αποτελούν στο κάτω-κάτω της γραφής ηθικό μόνο χρέος προς εμάς άσχετα αν και κατά πόσο το αναγνωρίζουν. Μιλάμε για το πραγματικό περιουσιακό χρέος που μας οφείλουν, για τα δισεκατομμύρια των αποζημιώσεων που μας χρωστάνε οι γερμανοί κατακτητές, για τις θηριωδίες τους σε βάρος του λαού μας και για τα δισεκατομμύρια που μας άρπαξαν από τα κρατικά ταμεία μας σαν «κατοχικό δάνειο». Κάτι που το αναγνώρισαν για όλες τις άλλες χώρες που η γερμανική μπότα καταπάτησε και που μόνο για την Ελλάδα αρνούνται να αναγνωρίσουν.
Ευρωπαϊκή Ένωση, ευρώ, μνημόνια λοιπόν χωρίς τελειωμό. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα που ζούμε. Η ελπίδα του Γενάρη έσβησε πριν καλά-καλά γεννηθεί. Αλλά η ήρα ξεχώρισε από το στάρι. Επτά μήνες χρειάστηκαν, αλλά ξεχώρισε. Έδειξε ξεκάθαρα τις φιλοευρωπαϊκές δουλικές προθέσεις της. Ο ελληνοκεντρισμός όμως δυναμώνει. Και θα φουντώνει καθημερινά όσο κάποιοι αποδέχονται να ταπεινώνεται η χώρα μας και να εξαθλιώνεται ο λαός της…
Άραγε τί περιμένουμε να ελπίζουμε από τους δύο μνημονιακούς μονομάχους της Κυριακής; Και οι δυο μόνο στα χρώματα των δημοσκοπήσεων ουσιαστικά διαφέρουν. Πορτοκαλί ο ένας, γαλάζιο ο άλλος. Και πολύ επιτυχημένο ήταν αυτό που άκουσα σε χθεσινή κουβέντα στην τηλεόραση. Τα χρώματα αυτά θα ήταν καλύτερο να απεικονίζονται με άσπρο και μαύρο για να εκφράζουν αυτό που λέει ο λαός μας: «Άσπρος λύκος, μαύρος λύκος, διάλεξε ποιος θέλει να σε φάει»...
