Η «Ανάληψη» είναι Δεσποτική εορτή και η λέξη στην Καινή Διαθήκη αντιπροσωπεύει τη μετάβαση του Χριστού στους ουρανούς. Θεωρείται στην εκκλησιαστική παράδοση ως η ολοκλήρωση της αποστολής του Κυρίου επί της γης.
Η σκηνή της «Ανάληψης» περιγράφεται από τους Ευαγγελιστές πλην
του Ματθαίου και αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός που έλαβε χώρα στο Όρος των
Ελαιών (ανατολικά της Ιερουσαλήμ) με αυτόπτες μάρτυρες τους μαθητές του Κυρίου
που έβλεπαν με δέος την απομάκρυνση του «Διδασκάλου» μέσα στον ουράνιο θόλο.
Οπωσδήποτε το γεγονός της «Ανάληψης» αν και είναι αναμφισβήτητα
ιστορικό γεγονός δεν στερείται στοιχείων γι’ αυτό κατατάσσεται στα βασικά
δόγματα της Ορθοδοξίας η οποία και την συμπεριέλαβε στο Σύμβολο της Πίστεως
«…και ανελθόντα εις τους Ουρανούς και καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός…».
Το γεγονός της «Ανάληψης» γιορτάζεται 40 ημέρες μετά την
Ανάσταση του Χριστού και μέχρι τον 4ο αιώνα συνεορταζόταν με
την Πεντηκοστή.
Με τη γιορτή της «Ανάληψης» συνδέονται ήθη και έθιμα, θρύλοι και
δοξασίες. Έτσι στη Σκύρο και τη Σίφνο την αποκαλούν Γαλατοπέφτη (γιορτάζεται
πάντα Πέμπτη), στη Νάξο «Της Πληθερής», στην Κομοτηνή «Τα Σαράντα της Πασκαλιάς»
και στη Ρόδο «της Συναληψιούς» από το ρήμα συναλήφομαι που στη ροδιακή διάλεκτο
προφερόταν συναλείβγομαι = αλείφω με λάδι.
Ο μεγάλος λαογράφος Γ. Μελάς αναφέρει ότι σε πολλά μέρη της
πατρίδας μας οι κάτοικοι δεν κοιμούνται γιατί φοβούνταν πως θα αναληφθούν, ενώ
σε κάποια άλλα μέρη οι πιστοί επισκέπτονται τα νεκροταφεία και προσφέρουν
κόλλυβα γιατί πίστευαν πως οι ψυχές επανέρχονταν στον Κάτω Κόσμο.
Παλαιότερα, σε ορεινές περιοχές της πατρίδας μας που η
κτηνοτροφία αποτελούσε βασική ασχολία των κατοίκων συνηθιζόταν να μοιράζεται,
το γάλα και το τυρί που παρήγαγαν ανήμερα της γιορτής, στους άλλος κατοίκους
ενώ ταυτόχρονα άγιαζαν τα ζώα τους.
Σε άλλα πάλι μέρη, κυρίως στα νησιά, υπήρχε συνήθεια ανήμερα της
«Ανάληψης» οι άνθρωποι να κάνουν το πρώτο τους μπάνιο και να περνούν από
«Σαράντα κύματα» =(εμπόδια). Στις μέρες μας μετά τη λειτουργία μπαίνουν στη
θάλασσα, έστω μέχρι τα γόνατα ενώ ταυτόχρονα μαζεύουν θαλασσινό νερό – 40
φούχτες, όσες και οι μέρες από το Πάσχα – σε μπουκάλι που το φυλάγουν για «φάρμακο»
ενάντια σε πρηξίματα, δαγκώματα και διάφορους πόνους.
Τέλος σε άλλα μέρη η «Ανάληψη» πιστεύουν πως είναι η μέρα που
εξαλείφονταν οι λοιμώδεις αρρώστιες και βλαβερά έντομα.
Σε αρκετές περιοχές της πατρίδας μας η «Ανάληψη» έχει δώσει το
όνομά της σε πολλές εκκλησίες, μοναστήρια αλλά και χωριά. Τέτοια υπάρχουν στην
Κρήτη (κοντά στο Ηράκλειο), στη Βοιωτία (κοντά στη Λιβαδιά) και στην
Αιτωλοακαρνανία σε υψόμετρο 700μ. με θέα τη λίμνη Τριχωνίδα.
Η Ανάληψη του Κυρίου
-ο ναός στη Βέροια-
Έθιμα
Η «Ανάληψη» είναι Δεσποτική εορτή και η λέξη στην Καινή Διαθήκη
αντιπροσωπεύει τη μετάβαση του Χριστού στους ουρανούς. Θεωρείται στην
εκκλησιαστική παράδοση ως η ολοκλήρωση της αποστολής του Κυρίου επί της γης.
Η σκηνή της «Ανάληψης» περιγράφεται από τους Ευαγγελιστές πλην
του Ματθαίου και αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός που έλαβε χώρα στο Όρος των
Ελαιών (ανατολικά της Ιερουσαλήμ) με αυτόπτες μάρτυρες τους μαθητές του Κυρίου
που έβλεπαν με δέος την απομάκρυνση του «Διδασκάλου» μέσα στον ουράνιο θόλο.
Οπωσδήποτε το γεγονός της «Ανάληψης» αν και είναι αναμφισβήτητα
ιστορικό γεγονός δεν στερείται στοιχείων γι’ αυτό κατατάσσεται στα βασικά
δόγματα της Ορθοδοξίας η οποία και την συμπεριέλαβε στο Σύμβολο της Πίστεως
«…και ανελθόντα εις τους Ουρανούς και καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός…».
Το γεγονός της «Ανάληψης» γιορτάζεται 40 ημέρες μετά την
Ανάσταση του Χριστού και μέχρι τον 4ο αιώνα συνεορταζόταν με
την Πεντηκοστή.
Με τη γιορτή της «Ανάληψης» συνδέονται ήθη και έθιμα, θρύλοι και
δοξασίες. Έτσι στη Σκύρο και τη Σίφνο την αποκαλούν Γαλατοπέφτη (γιορτάζεται
πάντα Πέμπτη), στη Νάξο «Της Πληθερής», στην Κομοτηνή «Τα Σαράντα της Πασκαλιάς»
και στη Ρόδο «της Συναληψιούς» από το ρήμα συναλήφομαι που στη ροδιακή διάλεκτο
προφερόταν συναλείβγομαι = αλείφω με λάδι.
Ο μεγάλος λαογράφος Γ. Μελάς αναφέρει ότι σε πολλά μέρη της
πατρίδας μας οι κάτοικοι δεν κοιμούνται γιατί φοβούνταν πως θα αναληφθούν, ενώ
σε κάποια άλλα μέρη οι πιστοί επισκέπτονται τα νεκροταφεία και προσφέρουν
κόλλυβα γιατί πίστευαν πως οι ψυχές επανέρχονταν στον Κάτω Κόσμο.
Παλαιότερα, σε ορεινές περιοχές της πατρίδας μας που η
κτηνοτροφία αποτελούσε βασική ασχολία των κατοίκων συνηθιζόταν να μοιράζεται,
το γάλα και το τυρί που παρήγαγαν ανήμερα της γιορτής, στους άλλος κατοίκους
ενώ ταυτόχρονα άγιαζαν τα ζώα τους.
Σε άλλα πάλι μέρη, κυρίως στα νησιά, υπήρχε συνήθεια ανήμερα της
«Ανάληψης» οι άνθρωποι να κάνουν το πρώτο τους μπάνιο και να περνούν από
«Σαράντα κύματα» =(εμπόδια). Στις μέρες μας μετά τη λειτουργία μπαίνουν στη
θάλασσα, έστω μέχρι τα γόνατα ενώ ταυτόχρονα μαζεύουν θαλασσινό νερό – 40
φούχτες, όσες και οι μέρες από το Πάσχα – σε μπουκάλι που το φυλάγουν για «φάρμακο»
ενάντια σε πρηξίματα, δαγκώματα και διάφορους πόνους.
Τέλος σε άλλα μέρη η «Ανάληψη» πιστεύουν πως είναι η μέρα που
εξαλείφονταν οι λοιμώδεις αρρώστιες και βλαβερά έντομα.
Σε αρκετές περιοχές της πατρίδας μας η «Ανάληψη» έχει δώσει το
όνομά της σε πολλές εκκλησίες, μοναστήρια αλλά και χωριά. Τέτοια υπάρχουν στην
Κρήτη (κοντά στο Ηράκλειο), στη Βοιωτία (κοντά στη Λιβαδιά) και στην
Αιτωλοακαρνανία σε υψόμετρο 700μ. με θέα τη λίμνη Τριχωνίδα.
Ο Ιερός Ναός στη Βέροια
Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 δημιουργήθηκε στη Βέροια ο
συνοικισμός «Παπάγου» οι κάτοικοι του οποίου ταυτόχρονα με τα πρώτα σπίτια
τοποθέτησαν –στη σκιά μιας μικρής συστάδας δέντρων στο κέντρο του οικισμού- ένα
εικονοστάσι αφιερωμένο στην «Ανάληψη».
Λίγο αργότερα, σε οικόπεδο που είχε χαρακτηρισθεί από το σχέδιο
ρυμοτομίας για ανέγερσης εκκλησίας, οι ίδιοι κάτοικοι «έβαλαν» πολλές φορές το
χέρι τους βαθιά στην τσέπη τους – παρά τις οικονομικές αντιξοότητες – και
έκτισαν μικρό εκκλησάκι που λειτουργούσε μόνο την ημέρα της «Αναλήψεως».
Το 1974 το μικρό εκκλησάκι πήρε τη σημερινή του μορφή,
επεκτάθηκε κι άλλο και έγινε ενοριακή εκκλησία στην οποία λίγο αργότερα άρχισε
να γιορτάζεται-τιμάται και ο Άγιος Νεκτάριος.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 δημιουργήθηκε στη Βέροια ο
συνοικισμός «Παπάγου» οι κάτοικοι του οποίου ταυτόχρονα με τα πρώτα σπίτια
τοποθέτησαν –στη σκιά μιας μικρής συστάδας δέντρων στο κέντρο του οικισμού- ένα
εικονοστάσι αφιερωμένο στην «Ανάληψη».
Λίγο αργότερα, σε οικόπεδο που είχε χαρακτηρισθεί από το σχέδιο
ρυμοτομίας για ανέγερσης εκκλησίας, οι ίδιοι κάτοικοι «έβαλαν» πολλές φορές το
χέρι τους βαθιά στην τσέπη τους – παρά τις οικονομικές αντιξοότητες – και
έκτισαν μικρό εκκλησάκι που λειτουργούσε μόνο την ημέρα της «Αναλήψεως».
Το 1974 το μικρό εκκλησάκι πήρε τη σημερινή του μορφή,
επεκτάθηκε κι άλλο και έγινε ενοριακή εκκλησία στην οποία λίγο αργότερα άρχισε
να γιορτάζεται-τιμάται και ο Άγιος Νεκτάριος.
