Ήρθε η κρίση και όλα άλλαξαν. Πρώτα απ’ όλα άλλαξε ο τρόπος ζωής μας. Η οικονομική άνεση είναι παρελθόν για όλους μας. Τα μνημόνια και τα χαράτσια στρίμωξαν και τις κρατικές στρόφιγγες των επιδοτήσεων και των επιχορηγήσεων. Τα πράγματα έγιναν δύσκολα για όλους αλλά και για την τοπική αυτοδιοίκηση. Πέρασε πια ο καιρός του «κατόπιν ενεργειών μου» και του «προσκυνήματος» των τοπικών αρχών στους βουλευτές και τους παρατρεχάμενους τους για οικονομική ενίσχυση.
Ανατέλλει πλέον η αντίληψη «κάνε ό,τι μπορείς μόνος σου και μην περιμένεις από τους άλλους». Αυτό έχει τις δυσκολίες του αλλά συνάμα έχει και τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες του. Δυσκολίες γι’ αυτούς που έμαθαν χρόνια τώρα να εξαρτώνται από την κομματική τους ταυτότητα και την υποστήριξη της. Γ’ αυτούς που χαίρονταν αν έπαιρναν κονδύλια για «έργα», έστω και αν αυτά ήταν προς τη λάθος κατεύθυνση, χωρίς ανταποδοτικότητα, χωρίς όφελος στην κοινωνία και στον πολίτη, χωρίς μέλλον. Γι’ αυτούς που γαλουχήθηκαν χρόνια τώρα με την εξάρτηση από τον εκάστοτε Υπουργό ή τον κομματικό φίλο. Αυτή η σχολή πάει έκλεισε. Δεν έχει μέλλον, ανήκει οριστικά πλέον στο παρελθόν.
Η «εμπειρία» της Διοίκησης, είτε θέλουμε είτε όχι, λειτουργεί μετά από κάποιες θητείες ως τροχοπέδη στο να ξεπεραστούν τα σύνορα της συντήρησης, της καθημερινότητας, της πολυετούς άσκησης της εξουσίας, η οποία μετά από χρόνια δεν σ’ αφήνει να διακρίνεις το ποιος είσαι εσύ κι ποιος είναι ο θεσμός που κλήθηκες να υπηρετήσεις. Σε ταυτίζει με το καθήκον και πολύ εύκολα ταυτίζεσαι και συ με το θεσμό, λες και είναι προσωπική περιουσία σου. Ταυτίζεις πολύ εύκολα τον θεσμό και την υποχρέωση σου, με την προσφορά, την παροχή, την εκχώρηση, την δοτικότητα, σαν να κάνεις προσωπική χάρη και όχι απλά το καθήκον σου.
Σήμερα για να επιβιώσουμε πρέπει να αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα και πρώτα απ’ όλα να αποτοξινωθούμε από το παρελθόν. Απαιτούνται νέα πρόσωπα, αυτοδημιούργητα, άφθαρτα, ανεξάρτητα, απαλλαγμένα από κομματικά «πρέπει», με νέες ιδέες, σύγχρονες αντιλήψεις, με όραμα και δυνατότητες να υπηρετήσουν τον τόπο και με ανοικτούς ορίζοντες, πολύ έξω από τον ελλαδικό χώρο.
Ήδη η αυτοδιοίκηση σιγά – σιγά βρίσκει το δρόμο της μέσα από τη σύγχρονη αντίληψη και τα νέα δεδομένα.
Εμείς οι παλιοί, που για πολλά χρόνια λειτουργούσαμε σαν πολιτικοί εκφραστές κομματικών στόχων και σκοπιμοτήτων, καιρός είναι να κάτσουμε σπίτι μας! \\\'Οτι είχαμε να δώσουμε το δώσαμε και αν δεν το δώσαμε είμαστε υπόλογοι γιατί δεν το πράξαμε και αδρανήσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Να αφήσουμε τόπο στους νέους, να διαμορφώσουν μόνοι τους το μέλλον του τόπου που θα ζήσουν και θα αναθρέψουν τα παιδιά τους. Να τους δείξουμε εμπιστοσύνη και είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρουν πολύ καλύτερα από μας! Το μέλλον είναι δικό τους και τους ανήκει.-
